Pad van Ad

Dit is Ad Wouters, een lokale kunstenaar uit Haasrode. Deze foto werd door het ANB genomen in 2008 toen het Pad van Ad werd voorgesteld.

Ad Wouters houdt ervan om in het boscomplex Meerdaalwoud-Heverleebos de door de boswachters aangeduide bomen voor de kap een nieuwe bestemming te geven. Meestal zijn dit dreefbomen die wegens hun toestand een gevaar vormen voor de recreanten, men zaagt de top af en met de stam die overblijft laat Ad zijn liefde voor hout tot uiting komen.

In het arboretum van Heverleebos, waarover ik later nog wel eens zal posten, begint een wandeling die de sportieve wandelaar of de fietser meeneemt langs de werken van Ad en andere bezienswaardigheden in het complex. Een overzicht kan men hier (klik) vinden.

Maar natuurlijk is de natuur overal nog steeds aanwezig ...

... zoals deze Grote oranje bekerzwam (Aleuria aurantia) in het herfstige Arboretum.

Sommige van Ad's beelden doen een mens nadenken, zoals hier over zijn oorsprong als "mensaap" : de Neanderthaler ...

Martijn en de Neanderthaler.

Ignatius : deze uil heeft een speciaal traject achter de rug, gekapt in de Sint-Michielskerk in Leuven en milieuvriendelijk vervoerd naar het arboretum. Dat verhaal is hier (klik) te lezen.

Maar ook in Meerdaalwoud zijn Ad's werken aanwezig, aan u om ze te ontdekken !

Sommige van zijn werken bevatten meerdere details, bij de boom van de vorige foto hoort onder andere ook deze gravure van Imelda.

Het is duidelijk dat deze kunstenaar net als zijn evenbeeld de Pootefretter -het Haasroodse symbool- een kleine man van betekenisvolle daden is, zijn inspiratie komt uit de schoot van Moeder Aarde zo lijkt het wel. Dat is iets dat ik alleen maar kan waarderen.

Het zijn ruwe werken, hun schoonheid zit in de noeste arbeid vergezeld door de simpele vormen en natuurlijke kleuren. Ad Wouters is een man die ik nog wel eens wil ontmoeten...



-de eerste foto is niet mijn eigendom maar van het ANB, de rest van de foto's werden voornamelijk gemaakt met de Canon Powershot, behalve de Neanderthaler en Ignatius, daar werd de Canon Eos gebruikt.-

Modder en pedalen

"Feestmuziek" dreunt uit de luidsprekers, het lijkt een after-ski party maar het is volle daglicht en we staan op de half ontdooide ondergrond van het park Mariadal in Overijse waar de 50e Druivencross zal gereden worden. Her en der wordt er al eens geroepen met de onafscheidbare plastic pintje in de hand, gevuld met gerstenat. De supporters zwaaien met de vlaggen van hun idool of houden het ingetogen met een petje van hun favoriet. Alle leeftijden en klassen lopen hier door elkaar, een broeiende bijennest dat gonst van opwinding naarmate het uur van de start van de profrenners nadert. We worden opgewarmd met de passages van de junioren, nieuwelingen en beloften, de kweekvijvers waarin het voornamelijk Vlaams sporttalent zich voorbereidt op de modder, zand en sneeuw van de toekomst.

Vrouwen zijn een zeldzaam zicht in het veldrijden aangezien hier vaak pure kracht nodig is. Daarom mijn respect voor deze jonge vrouw die toch haar passie najaagt.

Want gemakkelijk is het zeker niet, op een snel en zwaar parcours als hier in Overijse is een foutje op de vele beklimmingen en afdalingen snel gebeurd.

Vlaams sporttalent. Want veldrijden, hoewel het aan populariteit won de laatste jaren, blijft toch een grotendeels Vlaamse sport met de occasionele Tsjech -onze grootste concurrenten met Zdenek Stybar aan de kop-, Fransman en Hollander zoals Lars Boom. Lars Boom is een boomlange kerel die jarenlang de Vlaamse tenoren het vuur aan de schenen gelegd heeft. Deze winter keert hij terug op de crossfiets om te trainen voor het wegseizoen en hij trapt zijn halve seizoen af in Overijse.

De Druivencross is geen klassementscross, de coureurs winnen geen punten door hier te komen en alles te geven. Ze winnen wel veel respect van het publiek en genieten van hun job in deze "moeder van de veldcrossen". Dit is een traditie, inmiddels al aan zijn 50e editie toe. En de helden van de "velo" weten dat maar al te goed. Meervoudig kampioen in meerdere klassementen Sven Nys, oud-wereldkampioen Niels Albert en de outsiders zoals Kevin Pauwels, Tom Meeusen, Klaas Vanthornout, ze willen hier allemaal graag die blinkende trofee opeisen. En vergeet de andere namen niet, zoals de Tsjech Simunek die in de wielsporen van zijn vader heel verdienstelijke koersen rijdt of oude rot in het vak Bart Wellens.

Bart Wellens in een oefenronde.

Dan is eindelijk het grote moment aangebroken. Het startschot wordt gegeven en Lars Boom, niet vermoeid omdat hij de dag ervoor niet gecrost heeft in Essen zoals de rest, neemt direct en snel de leiding en houdt deze aan tot een lekke band hem terugslaat. In de loop van de wedstrijd zou hij terug omhoog klimmen in de stand en uiteindelijk als vijfde eindigen.

12 december 2010, toen zat Sven Nys nog in zijn Belgische kampioenstrui en hij zette meteen alle registers open om Lars Boom in te halen.

In de afdalingen gaat het verschroeiend snel en een goede "maîtrise" van de fiets heeft hier alle betekenissen van het woord.

Dan neemt Sven Nys, 34 jaar en bomvol ervaring, de leiding over. Nys is een erg gewaardeerde coureur, nooit zal hij een woord teveel zeggen, nooit zal hij anderen de schuld geven, hij kijkt en analyseert de koers met alle objectieve criteria die je hem maar kan opwerpen. De laatste jaren heeft hij zijn tegenhanger gevonden in de jeugdige -23- Niels Albert, die leert met vallen en opstaan hoe hij de pers te woord moet staan en begint mooi werk te vertonen op de fiets. Albert werd al de jongste wereldkampioen cyclocross ooit in 2009 en is nu Belgisch kampioen, een fakkel die hij overnam van Nys : zijn bijna-dorpgsgenoot ! Het levert, samen met Stybar, bijwijlen prachtige duels op.

Maar vandaag had Niels Albert een mindere dag en zou 8e eindigen. Ook dat is sport.

De belangrijkste onvoorspelbare factor in zo'n zware sport : het materiaal. De kwaliteit van de fiets en de voorbereiding zoals de juiste "tubes", banden dus, zijn van groot belang en een keus kan de winnaar maken of breken.

Vergeet niet : dit is een van de zwaarste sporten die een mens kan indenken, iedere ronde neemt de weerstand alleen maar toe, bij modderige parcoursen plakt de modder overal aan en soms leg men er al eens de typische Vlaamse kasseienstrook tussen.

Voor de toeschouwers zijn het beklijvende beelden ...

... voor de spieren en uithoudingsvermogen van deze man is het erg diep gaan. Zij zijn de "amateurs", de renners zonder professioneel team die toch voor hun sport kiezen. Ook zij verdienen een vermelding in het verhaal.

In een typisch decor van hotdogs, vlaggen en pinten rijdt Sven Nys ongenaakbaar op de Tenotsberg naar het ereschavot ... Hij wint de 50e editie van de Druivencross.

Na de wedstrijd gaan de stille krachten achter elke coureur ingetogen te werk, het materiaal wordt schoongemaakt en nagekeken, de materiaalpost opgeruimd, ... Ook zij zijn een onmisbaar deel van dit raderwerk dat veldrijden heet.

Veldrijden ...
Het is een sport in de natuur, een materiële sport op het scherp van de snee in zwaar en veeleisend terrein. Als een voormalige mountainbiker kan ik er alleen maar van genieten !



-Alle foto's werden gemaakt met de Canon Eos 350D en de 50mm fix f1.8 lens-

Het leven op kleine schaal

2011.
Na lang sparen heb ik eindelijk een van mijn recente dromen kunnen realiseren. Ik kon dit jaar een bedrag overmaken aan Fotokonijnenberg, de bekende winkel voor fotografie-toebehoren om exact een dag later mijn bestelling in ontvangst te nemen : een Canon EF 100mm macrolens met f2.8; focusafstand vast te leggen op 31 of 48cm. Het is wederom een prachtige lens, zeer kwalitatief en robuust in de hand zoals de meeste Canonlenzen. Qua lichtsterkte leunt deze lens aan bij mijn 50mm fix en is dus ook een mooie portretlens. Maar zijn belangrijkste functie zal bij deze biologiestudent toch het fotograferen van klein "spul" zijn zoals insecten en planten. Bij deze macrofunctie is de lens erg stil -ook in automatische focus- en zijn er amper bewegende delen, de lens schuift niet uit en heeft dus al een streepje voor bij schuchtere insecten zoals bepaalde vlindersoorten.

Het is winter en het is blok maar in de korte pauzes nam ik de lens al eens rond het huis mee.

De eerste avond : uittesten op een konijnenschedeltje. Deze foto werd genomen uit de losse hand met flits, diafragma 9.0 en sluitertijd 1/60.

Een dode Meikever die ik nog liggen had. De camera had dezelfde set-up als bij de schedel.

Ook geologische structuren zoals dit keitje uit Meerdaalwoud komen met een macrolens nog beter tot hun recht.

Simpele Struikheide in de tuin krijgt ook andere allures door zo'n lens bekeken.

Maar zoals gezegd is deze lens ook perfect als een normale 100mm lens bruikbaar, zoals de foto van mijn moeders tulpen bewijst.

Met de 100mm door een glazen raam richten om een Keep op gevoelige plaat vast te leggen die op zo'n acht meter afstand zat, dan vind ik de kwaliteit van deze vaste lens toch zeer goed ondanks de afwijking van het vensterglas !

Ik ga mij opperbest amuseren met deze lens ! Zeker in combinatie met mijn extender levert dit een middel om de voor mij tot nu toe onbetreden terreinen in de fotografie op te zoeken, ik kan haast niet wachten ...

Mollendaalbos in de sneeuw

De winter blijft het Belgische land in haar ijzige greep houden, korte dooiperiodes worden snel gevolgd door langdurig vriesweer. We hebben een witte Kerstmis mogen vieren in zowat twintig centimeter sneeuw, voor het eerst sinds 1964 dat we in zoveel sneeuw Christus' geboorte herdachten oftewel de katholieke variant van Saturnalia : de zonnewende, de dagen lengen weer. Ondanks de blok trok ik er elke dag toch wel eventjes eruit om bij wijze van een pauze frisse lucht op te snuiven en te genieten van de sneeuw. Nog nooit in mijn leven had ik zoveel sneeuw gezien, het was dan ook van 1969 geleden dat er nog zo'n dikke sneeuwlaag lag : ver van voor mijn tijd dus. Het leverde straffe beelden op zoals mijn buren die op Kerstmis gingen langlaufen, nergens geraakten de straten gestrooid, er werd enkel geruimd. Puur wit waren de wegen en toen ik op 24 december, die zware sneeuwdag, in Mollendaal ging wandelen was ik de eerste op de paden en moest ik mij een weg banen door twintig tot soms vijftig centimeter opgewaaide sneeuw. Darko vond het geweldig. In Mollendaalbos zag ik snowboarders op kerstdag tezamen met sleeënde kinderen. Het waren prachtige indrukken die een foto-impressie verdienden.

Mijn geliefkoosde boerderij in Mollendaal, sinds vorige winter helaas met een ingestorte grote schuur. Dit mooie gebouw glijdt langzaam af naar verval en dat vind ik doodzonde.

De zon staat erg laag, we noteren 20 december en we zijn dus erg kort bij de kortste dag van het jaar. De zon kruipt amper omhoog om daarna zo snel mogelijk weer achter de horizon te verdwijnen. Toch belicht ze nog onze fragiele aarde en dit bos op Aarde's bodem.


De kale bomen zijn als suikergoed in een nieuwe fonkelende landschapselement herschapen.


Mollendaal, 22 december 2010. Een zeer dikke vochtige mist sluiert de bomen.

Het was een mist die in open veld al gauw voor een zichtbaarheid van amper 10 meter zorgde, in combinatie met de witte sneeuw zag je niets anders meer dan een witte leegte rond je heen. Is het dan zo verbazend dat iemand gedesoriënteerd geraakt in een gebied dat hij zo goed kent ? En dat alleen maar omdat de persoon in casu noch het met sneeuw bedekte pad noch enig boom of aanknopingspunt rond hem kon zien. Ik ben dus verdwaald geraakt en alleen maar dankzij mijn richtingsgevoel ben ik nog op het juiste pad gekomen om dan te ontdekken dat ik Darko's leiband had laten vallen, moest ik helaas heel mijn toer opnieuw overdoen ! De leiband vond ik nog terug, maar ik was uitgeput van het ploeteren door de diepe sneeuw.

Het resultaat als je roept : "Darko, kijk eens in de lens !"

Mijn Passat toont weer dat het een ware tank is in de sneeuw. Ik heb geen winterbanden maar all-weather Uniroyals en weet me daarmee prima te redden. Ik heb diverse mensen zitten helpen met een duwtje, van een Mercedes in volle stad, een Citroën DS3 op een beijzelde bosparking tot een Hyundai Galloper waarvan de 4x4 aandrijving stuk was in dertig centimeter opgewaaide sneeuw. Het waren speciale taferelen. Zelf ben ik een keer vastgereden door in de witte blindheid met één voorwiel in een veld te rijden, gelukkig kreeg ik een duwtje van een man en zijn twee zonen. Een paar dagen later op een ijshelling kostte het mij drie pogingen in volgas maar ik ben boven geraakt. Ik vind het allemaal even geweldig ! Merk ook de touwtjes rond de bumperlip op die wellicht ergens op een sneeuwberg kapot gereden is.

Een echte witte Kerstmis, hoelang heb ik daar niet van gedroomd ? Meerdere malen moest ik mij tevreden stellen met een smeltend laagje van een centimetertje, dit jaar was het van een heel ander kaliber !

Kerstmis, sneeuw, een fiets en een slee, meer heeft de jeugd niet nodig om zich eens goed te amuseren.

De zonnewende was begonnen, ze verlichtte nog langzaam de Blandense velden tegen Mollendaalbos om daarna de schemering in te luiden.


In de week na Kerstmis barstte de creativiteit van de Belgische jeugd rond, getuige de twee bovenstaande foto's; allebei genomen in Mollendaalbos. Wilde fantasieën en tomeloze energie werden aangewend voor diverse leuke uurtjes en deze bouwsels zijn daar stille bewijzen van.

Maar ook voor biologen is dit een leuke tijd; diverse sporen zijn mooi te volgen in de sneeuw zoals hier van een Ree, maar ook laten de dieren zich in hun zoektochten naar voedsel goed zien. Mijn tuin had nog nooit zoveel vogels tegelijk gezien en ook de vossen, nu in hun paartijd, laten van zich horen zoals deze geluidsopname van Simon bewijst. Zo begonnen wij 2011 : met een natuurwaarneming.


En hiermee eindigt mijn eerste post in 2011. Graag wil ik aan u, beste lezer, mijn welgemeende wensen overbrengen en hoop ik mee met u op weer een boeiend en voorspoedig jaar waarin veel te leren valt. Want een mens die niet leert is een mens die achteruit gaat. Een jaar geleden startte ik deze blog omdat ik een rotsvaste overtuiging heb in een juiste informatie-overbrenging inzake ecologie en natuurbeheer. Mensen die geïnformeerd worden over hoe onze omgeving werkt zullen ook sneller inzien dat zoiets moois beschermd moet worden. Zo hoop ik mijn piepkleine bijdrage te leveren voor de generaties van morgen. Ook probeerde ik een lacune op het internet in te vullen, er was amper iets te vinden over de mooie Dijlevallei, de streek waar ik al heel mijn leven leef en woon. Dat was een van de pijlers die ik in deze blog wou brengen en daar ben ik toch in geslaagd. Niet alleen natuur maar ook cultuur kreeg de aandacht want hoe je het ook draait of keert, de mens heeft zijn invloed op een landschap met zijn maatschappelijke ideeën en cultuur.

Ik kreeg vele positieve en constructieve reacties en daar dank ik mijn lezers voor; het zorgt dat het plezier van het bloggen alleen nog maar groter wordt. Met u hef ik het glas op het nieuwe jaar met talloze mogelijkheden. Santé !