Kleurende ramen
en spiegelende zeeën
Onbestemde lijnen
en luchtige walvissen
Roze wolkjes in een
deken van paars
Golvende vleugels
een deken van geschetter
Herinneringen kletteren
langs dijken van weemoed
een horizon van blauw
in nachtelijk voorgoed ...
VAG - Avond aan zee (2008)
Een avond aan zee is zoals afscheid nemen van een goede vriend met een "salu'kes en tot de volgende hè !" zoals meermaals in de gangen van de studentenkoten of op straat weerklinkt. Je groet de zon die langzaam wegzakt en bedankt de dag. Je leeft.
Darko heeft hetzelfde gevoel terwijl zijn tennisballetje in zijn bek druipt van het kwijl en het zand, het zout in zijn haren glinstert wit. Hij is moe en voldaan.
Op het strand hebben we niet enkel maar gespeeld; ook de natuur stond op een piëdestal zoals gewoonlijk. Met de waterdichte Canon Powershot D10 vallen er leuke dingen te ontdekken. De aandachtige en actieve lezer moet maar eens de schelpkokerworm op deze foto van een zanderige getijdenpoel zoeken.
Zilveren schichten vliegen door het water, het zijn deze beestjes, een typische vertegenwoordiger van de familie van de grondels (Gobiidae), met name het Dikkopje (Pomatoschistus minutus), die in de getijdenpoelen achterbleven.
Ook vogels zoeken de rustige stranden tussen Middelkerke en Raversijde op bij laagtij zoals deze rustende Drieteenstrandlopers (Calidris alba).
Maar ook voor fietstochten is er zeker tijd en het is een plezier tegenwoordig met mijn nieuwe fiets. Op 1 november verken ik de IJzervallei tot in Stuivekenskerke en terug naar de monding in Nieuwpoort. Ook hier, net als in de Dijlevallei, kruipt er steeds meer aandacht in natuurlijke overstromingsgebieden, een ontwikkeling die elke bioloog en zelfs elke econoom op lange termijn maar kan toejuichen.
Mijn fietstocht leidt mij langs de Viconia kleiputten, een rustreservaat voor vogels; volgeplant met Sleedoorn (Prunus spinosa) en Meidoorn (Crataegus monogyna) voor het verplichte bijtanken van onze gevederde vrienden in de moeilijke wintermaanden.
De Frontzate spoorweg die in '62 opgeheven werd is nu een kaarsrecht fietspad, door schapen begraasd en met bunkers doorspekt. Het heeft zijn naam niet gestolen wegens het strategische belang in de Groote oorlog (WO I) door de verbinding tussen Nieuwpoort en het binnenland. Wat eind 19e eeuw als een spoorlijn begon voor het groeiende kusttoerisme was in '14-'18 een slagader voor het geallieerde front.
Nieuwpoort IJzermonding, bekend van eerdere tochten, is geflankeerd door twee houten pieren. Helaas zag ik dit jaar geen zeehond maar de vogelrijkdom mocht er wezen.
Een Wulp (Numenius arquata) wuift wulps de avond uit.
Er werd naar goede gewoonte ook "gevogeld" aan de kust. Deze Steenloper (Arenaria interpres) is erg nieuwsgierig ...
... misschien iets te nieuwsgierig want zijn neusje begon te kriebelen !
Intussen vraagt Pieter zich af wat voor een rare vogel hij weer in de lens heeft terwijl Roel daarop een antwoord probeert te zoeken met de ANWB vogelgids.
In de stevige zeewind wordt het zout in grote hoeveelheden verplaatst, tot op nieuwe brilglazen en in haren toe, hoe afgeschermd ze ook mogen zijn. Maar een stevige zeewind brengt ook vis naar de kust.
Om af te sluiten gaan we de Zwinduinen in; twee Velduilen (Asio flammeus) en een actief jagend mannetje Blauwe kiekendief (Circus cyaneus) stelen de show terwijl ik mij in het zand neerzet en mijn nieuwe waterdichte (eindelijk !) Meindl Matrei GTX wandelschoenen het zand omwoelen.
Temidden van schaarse pioniersplanten kijk ik aandachtig rond. Maar eigenlijk is onze echte doelsoort een goed gecamoufleerde soort; grijs met een knalgeel aanzicht, namelijk de Strandleeuwerik (Eremophila alpestris) die 's winters vooral langs rijke vloedlijnen passeert. We zoeken meer dan een uur maar zien zelfs geen veertje van deze soort.
De schemering valt in en Pieter tuurt nog steeds door de telescoop. Als strandjutter hebben vloedlijnen een haast magische aantrekkingskracht op mij en ik keek snel met de verrekijker rond tot ik ineens een paar vogels zag rondhupsen. Jawel, dat waren ze !! 
Een paar dagen later lonken de Uitkerkse polders in een onmenselijk snijdende noordwestenwind, de koeien stonden onverstoorbaar in de typische golvende weiden, dat oude ingepolderde gebieden kenmerkt, terwijl het riet woest schudt.
En de jaarlijkse vriezeganzen zijn er weer om op deze uitgestrekte graslanden hun honger te stillen. Jaarlijkse rituelen maar toch ook afwisseling, opwinding en rust, kabbelende golven en razende wind, het zijn ingrediënten die op de jaarlijkse herfstvakantie de batterijen van een biologiestudent weer stevig opladen om het tot na de examens vol te houden !
