Op lokale Vlaamse leest : Natuurvrienden Haasrode

'Elke mens die sterft, is als een brandend museum, met alle mooie ervaringen en verhalen die dreigen te verdwijnen.'
Cyriel Vanderwegen

Nee, ik ben geen ware Vlaming noch een bewonderaar van Bart De Wever die gisteren nog een monsteroverwinning behaalde in onze federale verkiezingen aan Vlaamse kant. Maar ik ben mij wel bewust van de rijkheid van lokale culturen en verenigingen, de kleine "historiekes" en de verhalen van de plaatselijke senioren. Dit heb ik niet van vreemden, mijn vader werkte onlangs mee aan de realisatie van het boek "Amand van de garde vertelt ...", een boek dat alle Bierbeekse dorpsverhalen van voor en vlak na de tweede Wereldoorlog bundelt, alle karakterrijke dorpsfiguren, de markante kleine gebeurtenissen die in elk café werden verteld, de weddenschappen, de duiven, het harde boerenleven...

Tegenwoordig zijn dorpen halve steden, mensen kennen hun overbuur amper nog. Ik ben nog opgegroeid eind jaren '80, begin jaren '90 met buurfeesten, kermissen, speelstraten, trefbaltoernooien en dergelijke. Lang voordat de digitalisering van de maatschappij de trend vastlegde. Ik hou daarom vast aan alle verhalen van vroeger en ik probeer mijn steentje bij te dragen tot tenminste het bewaren van oude dorpsgebruiken en verenigingen. Een grote inspiratie daarbij waren mijn twee grootvaders en mijn vader die zich volop in het dorpsleven stort(t)en en nog steeds hun stempel meedrukken. Vooral op het sportieve vlak zoals mijn opa dat doet voor de wielertoeristen in Haasrode, door hem mee opgericht rond 1970 met de naam "Natuurvrienden Haasrode" waardoor ik als klein kind het verkeerde beeld kreeg dat het vogelliefhebbers waren.

Haasrode is een van de weinige dorpen dat als dorp nog leeft. Het café "Den Deugniet" en de lokale handelaren zijn daar zeker niet vreemd aan, zo werd er vorige winter, ergens een weekend in december, nog een ski-baan geopend op het kerkplein... Ook de verenigingen blijven bruisen en daarom vroeg mijn opa dit jaar, de tweede keer op rij, om als fotograaf op te treden voor hun jaarlijkse groepsfoto voor in het regionaal nieuws. Een zondagmorgen in Den Deugniet leverde heel wat indrukken aan gegroefde karakterkoppen van mannen en vrouwen van de oudere stempel. Een sfeerimpressie ...

Louis Vranckx, de fietsenmaker die mij al vaak uit de nood hielp met mijn studentenfiets. Een rasecht dorpsfiguur die vroeger alcohol smokkelde uit Luxemburg, die zich nog steeds al 'ns laat gaan bij hoogdagen en die mij 'ns meetornde naar 'n witloofboer om mijn koffer vol te laden met het witte goud van de streek.

François "Sisse" Vermaelen, de schilder en coureur die in de jaren '80 (1982 geloof ik) het Belgisch kampioenschap wielrijden won.



Mijn opa, Constant Boghe, controleert alle inschrijvingen. Op zijn 74 jaar is hij nog steeds sociaal zeer actief. Het is van hem dat ik het sociaal zijn, de voorliefde voor reizen en de politieke overtuiging meekreeg.

Het artikel in het Laatste Nieuws met mijn groepsfoto.