Meerdaalwoud - late winter

Het heeft mij een paar weken van twijfel gekost. Hoe kan ik nu zo'n veelomvattende term als Meerdaalwoud bondig samenvatten in een enkel blogje, hoe kan ik nu zo'n overbekend en gewaardeerd Belgisch bosgebied eer aan doen met slechts enkele woorden ? Ik besloot dan maar het bos voor zichzelf te laten spreken door middel van foto's, want een oude wijsheid luidt nog steeds : een beeld zegt meer dan duizend woorden.

Toch zou ik graag dit boscomplex even willen voorstellen. Het Meerdaalwoud ligt ten zuiden van Leuven vlak op de taalgrens met Wallonië, de ene kant is dus Vlaams, de andere kant Waals. Voor Vlaanderen is het een uniek boscomplex qua grootte, diversiteit en mate van bewaring. Er zijn nog steeds stukken in Meerdaalwoud die onaangeroerd zijn sinds de Ferrariskaart in de 17e eeuw. Er staan enkele bomen in die meer dan 400 jaar oud zijn. In het versnipperde Vlaamse landschap waar zowat 60% privébos is vormt Meerdaalwoud samen met het Zoniënwoud tegen Brussel een laatste bastion voor oude bossen. Hun naam is wijd en zijd verspreid in België en ze trekken talloze recreanten aan die genieten van het groen, de rust en het levendige ecosysteem rondom hen, bewaakt en beheerd door het Agentschap van Natuur en Bos (ANB).

Meerdaalwoud zelf bestaat in de praktijk in twee delen die doorsneden worden door een drukbereden Naamsesteenweg/Chaussée de Namur. Vanuit Leuven is de linkerhelft Mollendaalbos en de rechterhelft het echte Meerdaalwoud. Beide helften zijn sinds 2005 verbonden door een ecoduct over de steenweg, een Vlaamse primeur die inmiddels al een paar keer herhaald werd. Meer informatie over Meerdaalwoud kan gevonden worden op de website van het ANB.

Deze eerste beeldenreeks is typerend voor de laatste weken van het winterse seizoen, de houthakkers zijn volop bezig waardoor de geuren van vers gekapt hout en het geronk van zagen zich vermengen met de geur van de vochtige bosgrond onder jouw voeten.

Op kwetsbare bodems van bosreservaten worden soms nog authentieke trekpaarden ingezet, een sprong terug in de tijd naar zestig jaar geleden. Voor mij was het de allereerste keer dat ik toeschouwer van zo'n tafereel mocht zijn, een magnifiek zicht hoe het paard manoeuvreert tussen de bomen door terwijl het dier zijn machtige spieren ontrolt.

Een soort stuifzwam in Meerdaalwoud.

Een deel van de oude boswachterswoning "Brise-tout" in La Misére, een gehucht van Mollendaal dat op zijn beurt een gehucht is van Bierbeek ...

Een dreef in Mollendaalbos. Het behoeft geen uitleg dat ik met Darko erg graag hier kom wandelen, het is ook praktisch gezien mijn achtertuin...

Wetenschap van het leven

Zoals velen het al zullen weten ben ik een 2e jaars biologiestudent Minor Milieu aan de Katholieke Universiteit Leuven. Het is hard werken en vooral de niet-biologische vakken zoals fysica drijven mij soms wel eens op de spits maar de sfeer zit altijd goed en we weten ten allen tijde; we zijn wetenschappers van het leven aan het worden. Hieronder een paar sfeerbeelden van de laatste twee weken.

Dit is bij het practicum Ecologie, een practicum over Ideal Free Distribution met zebravisjes. De bedoeling was een 4:2 verhouding te realiseren met voedselverdeling. Echt gelukt is het niet want die vissen hadden de dag ervoor al eten gehad maar dat belemmert ons niet echt om er plezier in te hebben.

Ik in een practicum plantkunde, eventjes voor de vorm in 'n microscoop kijkend want de geoefende kijker zal iets raars opmerken. Dit was een preparatiepracticum, men ziet nog net ons materiaal liggen, sneeuwklokjes, om daarmee de levenscyclus van Angiospermen oftewel bedektzadigen te reproduceren in beeld.

Hier een doorgesneden Sneeuwklokje met het zichtbare vruchtbeginsel, Sneeuwklokjes zijn drietallige bloemen en bevatten dus ook 3 compartimenten in het vruchtbeginsel. Eveneens zichtbaar zijn de meeldraden. Deze foto is genomen op statief met mijn 18-55mm kitlens met 'n omgekeerde 50mm erop.

Een van de sprinkhanen in een experiment, volop aan het vervellen. Het lijkt net zo'n harmonicabus (dixit Jan M.). Dit experiment is tevens voor Ecologie en gaat over energiefluxen in een systeem. Wij wegen alles wat we in de kooi doen zoals de sprinkhanen en het gras en wij wegen alles wat eruit komt zoals oud gras, faeces, vervellingshuidjes en dode exemplaren. Op het eind van het experiment -na een week in ons geval- zouden uit de resultaten een conclusie moeten komen waaruit blijkt dat 90% van de energie in het gras verloren is gegaan en slechts 10% in de sprinkhanen opgenomen is. Deze 90% gaat verloren via respiratie en warmte. Of dit het geval is in onze set-up valt nog te bezien. De foto is genomen met flits door het glas van de kooi met als lens mijn 50mm fix f1.8.

Een vliegende deur

Een tweetal weken geleden, op dezelfde zondag als de Sleedoornpagewandeling werd de Dijlevallei vereerd met een majestueuze bezoeker. Een vliegende deur zoals onze Noorderburen hem zo oneerbiedig beschrijven oftewel een subadulte Zeearend.

De Zeearend is een soort die zijn oorsprong vindt langs de rotsachtige Europese kusten zoals Schotland of Scandinavië of de afgelegen grote binnenmeren zoals in Oost-Europa. Zeearenden eten voornamelijk vis maar durven al 'ns andere prooien vangen zoals kleine watervogels. Deze soort wordt pas volwassen vanaf de leeftijd van 5 à 6 jaar, in de periode ervoor zwerven de jonge vogels vaak uit waarbij ze met hun spanwijdde van 182 tot 244cm moeiteloos grote afstanden kunnen afleggen, soms wel erg ver. De laatste tijd nemen de aantallen van deze bedreigde soort weer toe en zwerven er dus meer vogels uit. Er waren dit jaar al twee pleisterende vogels, een in Antwerpen op de Linkeroever en een in Wallonië. Dit Waalse exemplaar vond na een paar weken een andere pleisterplaats in ons eigenste Oud-Heverlee ! Door een beschadiging van bepaalde dekveren op de vleugel kon worden uitgemaakt dat het om hetzelfde individu ging.

De vogel werd op deze mooie zondagmorgen ontdekt door een van de bitterweinige vrouwelijke vogelaars in de Dijlevallei en bleef bijna een week hangen in het vijvercomplex dat in beheer is bij het Agentschap voor Natuur en Bos (ANB). Ik ben zowat vier keer gaan kijken en telkens geraakte ik in vervoering. Het is een gigantische vogel die in de vlucht alle gewone roofvogels reduceert tot vlekken in de lucht. Ik heb er ook een foto van kunnen nemen met de extender, vrij lastig gezien de zware bewolking en uit de losse hand maar de vogel is mooi te zien.

Het was regionaal nieuws, hij haalde twee kranten en de regionale TV-zender en tientallen vogelaars uit verschillende provinciën kwamen naar onze landelijke gemeente om met deze wonderlijke vogel kennis te maken via hun telescopen en verrekijkers.

Hieronder nog een kwalitatief slechte foto -een kleine 5Mb compact camera op de telescoop- maar je kan heel goed de tekening op zijn rug zien en de donkere staart, aanduiding van een juveniele/subadulte vogel, in volwassen stadium wordt deze wit.



Meer informatie over de Zeearend en zijn Amerikaanse broer (zelfde ecologische niche) de Bald Eagle vind je op Wikipedia.

Au Printemps

"Au printemps au printemps
Et mon cœur et ton cœur
Sont repeints au vin blanc
Au printemps au printemps
Les amants vont prier
Notre-Dame du bon temps
Au printemps
Pour une fleur un sourire un serment
Pour l'ombre d'un regard en riant"

Jacques Brel - Au Printemps

Zachtere temperaturen en frisse ochtenden, de astrologische lente is begonnen, je ziet het aan de zonneschijn die meer en meer de weg naar het aardoppervlak weervindt... Een korte impressie van een week terug in Oud-Heverlee.