An old man by a seashoreEen koude wind blaast onze wangen droog en verft ze knalrood. Diep weggestoken in enkele lagen kledij overleggen we aan de kijkhut in de Nieuwpoortse ijzermonding. Wat er te zien zou zijn, de planning voor nu en de rest van de dag. Alles ziet wit. Roel, Pieter, Thomas en ik zijn op deze ijskoude februaridag aan onze Belgische kust in de hoop enkele "speciallekes" te vinden. De thermometer van mijn Passat registreert op de middag -5°C en de banden registreren ijzige banen.
At the end of day
Gazes the horizon
With seawinds in his face
Tempest-tossed island
Seasons all the same
Anchorage unpainted
And a ship without a name
Nightwish - The islander
In Nieuwpoort blijven we niet lang, ontmoedigd door een haast glaciale wind. Maar toch begonnen we de dag goed met een Kleine burgemeester (Larus glaucoides), een voor onze contreien vrij zeldzame meeuwensoort die tussen andere meeuwen goed te herkennen valt door haar bleekheid en in snavel en andere kenmerken verschilt van de Grote burgemeester.
We rijden door naar de Spuikom van Oostende die half bevroren erbij ligt en ons klassiek heel wat duikers oplevert zoals de vele Brilduikers (Bucephala clangula) maar ook meeuwensoorten zoals deze Grote mantelmeeuw (Larus marinus) die uitruste tussen de Aalscholvers (Phalacrocorax carbo).
Even later krijg ik een leuke verrassing : aan het strand van het Oosterstaketsel is alles wit en het zand stijf bevroren, zelfs in de duinen. Voor mij een unieke ervaring want zo koud heb ik het aan onze kust nog niet meegemaakt in mijn bijna 24 jaar. We speuren de horizon af naar zee-eenden.
In Zeebrugge is het strand op deze wijze erg fotogeniek met de eenzame kranen van de containerhaven op de achtergrond. De zoektocht naar de Kumliens meeuw (Larus glaucoides kumlieni), een ondersoort van Kleine burgemeester, blijft vruchteloos : de vogel is gevlogen met de sneeuwstorm van twee dagen eerder.
Vlakbij ligt Baai van Heist in een winterse kalmte. De duinen veroeren zich amper. Ook de vogels lijken zich weg te stoppen door de koude.
Ook alleen maar in België hè ... (Zeebrugge)
Uitkerkse polders werden, zoals traditioneel, onze afsluiter voor de al evengoed traditionele Velduilen (Asio flammeus) die hier een prachtige vliegshow opvoerden.
Een poging tot lauwe chocomelk werd ondernomen, warmer kregen we het niet met dit simpel alcoholvuurtje. Maar smaken deed het evengoed.
Op de ijzige banen begaven we ons voorzichtig met de Passat, als op een safari. Misschien niet zo goed voor het milieu maar wel zo comfortabel voor een keertje. Her en der vliegen de Velduilen, we tellen er ongeveer 5 à 7 afhankelijk van eventuele dubbeltellingen. Ook zoogdieren zien we, jawel, net als in Afrika ! Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat het om Hazen (Lepus europaeus) ging ...
Een week later is het al iets minder koud en ben ik weer aan de kust, deze keer met Reinhardt en Gert, en nu zijn we wel doortastend genoeg om de IJzermonding volledig af te lopen. We worden ervoor beloond met een romantische sneeuwbui die hier de Kaardebollen (Dipsacus sp.) bedekt.
En een andere beloning was een Wulp (Numenius arquata) die zich verborg langs het wandelpad en rustig wegwandelde.
Een Bergeend (Tadorna tadorna) laat zijn sporen achter in het slib.
"Question everything". Precies wat ik momenteel meermaals moet doen.
Heel even lijkt het een sneeuwwoestijn, dat strand van Nieuwpoort.
En ook nu sluiten we de dag af met de Uitkerkse polders waar we een Velduil een vrouwtje Blauwe kiekendief (Circus cyaneus) zagen bevechten. Indrukwekkend.En zo weerklonk het koude zeegeruis door mijn vrije dagen na die zo vlug vergeten examenperiode, frisse lucht vulde de longen en de wind geselde mijn wangen. Zoals steeds weer merkte ik dat ik leefde. Een Zeldzaam Goed in onze verstedelijkte maatschappij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten