Thuiskomen

Mín móðir er heim mítt kæra
Mín móðir mítt tryggasta stað

Eivør Palsdottir - Faroe Islands My Mother

"Mijn moeder is mijn geliefde thuis,
mijn moeder is mijn veiligste plaats."
Eivør zingt het met een stem die weerklinkt : de plaats waar je vandaan komt bepaalt wie je bent. Er blijft steeds iets van nazinderen in het verdere leven, hoe kort dat contact met die geboortegrond ook was. In mijn geval woon en leef ik al bijna vijfentwintig jaar in de Dijlevallei, ik ben er geboren en ook al verlang ik naar reizen en onbekende natuur te ontdekken, het thuiskomen is ook steeds weer met een warm en verlangend hart. En in deze herfstdagen wanneer de dagen weer korten en mijn computer bezeten wordt door technische duiveltjes, net nu, in mijn verwerking van mijn thesisdata, grijp ik de kans des te meer en des te gretiger aan om buiten te komen en de geur van de natte lemige aarde op te snuiven. Zo ook weer in de Doode Bemde ...

's Morgens vroeg hullen nevelen de vallei, de vochtigheid nestelt zich in ademende neuzen...

En dan komt ineens die gouden zon, ze zet het minste detail in vuur en vlam, haar stralen doven misschien met de komende herfst maar ze laat zich niet zonder slag of stoot verdringen door de donkere seizoenen die nu aan de deur staan.

De Limousin runderen zijn al actief in het ochtenddauw. Zij staan mee in voor het beheer dankzij een samenwerking met lokale landbouwers maar daar denken zij niet aan, zij reageren op de impulsen die hun magen en instinct hun ingeven, net als de mens bij zijn ontbijt. Een levend wezen heeft energie nodig. Steeds weer, een cyclus.

Ook de Dijle lijkt te leven, pulserend stroomt het water langs de oevers op hun eigen geologische cyclus. Al duizenden jaren lang, deze vallei is een terugkeer naar het verleden, een terugkeer naar hoe de rivieren ooit waren in het West-Europese laagland. Ze is het behouden waard want deze aanpak van waterbeheer werkt, ook al lijken politieke signalen en ingenieurs het tegendeel te prediken ...

Vredig graasden ze verder...

Niet alleen als broedgebied maar ook als tankstation op de grote migratieroutes van vogels is de Doode Bemde van internationaal belang, deze ochtend bezocht een Ooievaar (Ciconia ciconia) het reservaat ...

In Polen, Roemenië en Zuid-Europa worden deze vogels van oudsher als geluksbrengers beschouwd. Toen ik in 2009 in het Portugese Algarve rondreisde kon ik overal Ooievaarsnesten waarnemen, tot op de naam in drukletters van een lokale grote supermarkt. Men liet ze zitten want ze brengen geluk !

Deze slimme rakker profiteerde van het feit dat de lokale natuurbeheerders die morgen begonnen waren met de tweede maaibeurt van het jaar in die weide. Men kon hem zien sluipen achter de hooimachine, klaar om de wegspringende kikkers op te slokken. Eventjes kwam de bosmaaier toch te dichtbij en vloog hij op, maar even later sloop hij weer achter de machine aan, tuk op een snel hapje...

Ook de Gewone esdoorns (Acer pseudoplatanus) beginnen zich in de prachtigste kleuren te tooien, elk blad lijkt om bewondering te roepen, bewondering voor wat eigenlijk niets anders is dan het terugtrekken van reserves in de boom en het overblijven van overbodige secundaire kleurstoffen.

De Kardinaalsmuts (Euonymus europaeus) strijdt eveneens vurig mee voor de eer op de "Miss Blad Verkiezing 2012".

Meidoorn (Crataegus monogyna) doet daaraan niet mee, ze blijft haar praktische zelf en verzorgt het buffet voor talrijke vogels.

Een distelsoort is net uitgebloeid, ook zij zal spoedig voor de volgende generatie zorgen, een groot deel van haar kroost zal echter ook weer tot voedsel dienen, zelfs als zaad.

's Namiddags nam ik mijn oma Hilda mee, ook zij heeft de Dijlevallei in haar bloed, de Dijle ruist ook in haar oren. Zij is opgegroeid op deze hooilanden en "rotte gronden". Ze rakelt telkens weer anekdotes op zoals inmiddels verdwenen koeienstallen, het oversteken van de IJse -een zijrivier van de Dijle- zonder brug mét het vee, van wie de gronden destijds waren in die veertiger jaren... Het is allemaal heel interessant voor iemand met een nostalgische inslag zoals ik. Dat ik dat kan delen met mijn familie, mijn vrienden en mijn lezers is voor mij een groot plezier ...

Zoals ik al vaker heb uitgeroepen; Ga ! Trek erop uit ! Verken uw gebied. Verrassingen liggen om de hoek. Steeds weer. Niets in de natuur is in detail ooit hetzelfde ... Natuur is het leven.