The reward of our work is not what we get, but who we become.
Paulo Coelho
Het is oktober, de zonnebloemen zijn stilaan uitgebloeid, de rode valeriaan heeft zijn nectar gegeven, de sleedoornbessen worden al volop door de vogels belaagd en geconsumeerd. Het is herfst in de tuin van mijn grootouders. Een laatste zucht voor het land terug in slaap gaat na de lange, lange zomer. In mijn witte stoel denk ik even terug aan het voorbije jaar in dit stille hoekje, geniet u even mee ?
April meldt zich aan in het frisse groen van de gele lis in mijn vijver en een dotterbloem groet met zijn gele bloemblaadjes de eerste insecten.
Maar de avonden, hoewel ze inkorten, zijn nog lang en de dagen zijn al eens regenachtig. Het zorgt voor ideale excuses om mij terug te trekken in mijn klein werkkot en aan een nieuw project te beginnen: de restauratie van een verrotte tuinbank. De zijsteunen zijn in gesmeed ijzer en werden geschuurd en opnieuw gelakt.
De tuinbank, die ooit recht van een tuincentrum kwam, vertrouwde voor de structurele stevigheid enkel en alleen op de zitplanken en twee reepjes ijzer die de planken verbonden. Het moge duidelijk zijn dat, door de tand des tijds en het jarenlange buitenstaan, die repen ijzer verroestten en het hout verrotte waardoor de stevigheid allang een verleden feit was en de bank steeds schever ging leunen. Om dit in de toekomst te voorkomen zorgde ik ervoor dat tussen de zijsteunen nu ook een stevige houten balk gemonteerd staat.
Bij droog weer laat ik de bank eventjes voor wat het is en kijk ik met genoegen naar de groeikracht van opa's moestuin.
Wanneer de zomer aanbreekt, speel ik stilaan samen met Darko oppas voor Flupke, ons nieuw langorig lid van de familie, als die in zijn ren zijn pootjes uitslaat. In die eerste weken was het een ontsnappingskunstenaar die zelfs tegen de draad opklom. Nu hij wat gegroeid is, is die spannende periode voorbij.
Darko is altijd bij mij te vinden, in de tuin of in het werkkot of aan m'n voeten bij de computer. Bij het schrijven van deze blogpost, 19 oktober, is hij alweer vijf jaar geworden. Het is een herinnering aan hoe snel de tijd vliegt. Het jaartal 2009 ligt nu al zover in het verleden en nu zien we 2015 verschijnen, een jaartal waarover we lazen in 2000 of 2005 en dat zo ver lag... Het maakt een mens bescheiden.
En dan barstte de zomer los in de wilde bloemenborder.
In de rotstuin verspreidt de lavendel al een zachte geur en is het nog even wachten op de bloei van de citroenmelisse maar beneden dit forse geweld groeien mossen en vetplantjes aan rustig tempo verder tussen de kasseien en de oude boerentegels die ik op mijn wandelingen in
Mollendaal soms vind, de boeren gebruiken deze samen met ander steenmateriaal om kuilen op te vullen.
De frambozen kleurden ook dit jaar zoet rood.
En terwijl de haan fier rondkijkt in zijn harem ...
... vormt de appelboom na de grote voorjaarssnoei volop nieuwe loten.
Intussen is de bank stilaan afgeraakt. De nieuwe zitplanken liggen erop en hebben een echte kleur van een boerderijdeur, zoals ik me nog herinner van bij
bompa Jean, gekregen. Nu is het tijd om glad te schuren en te polijsten. Het verschil is duidelijk te zien, en belangrijker nog, te voelen na de behandeling.
Af en toe kom ik ook in mijn werkkot, tussen de auto-onderdelen, houtschilfers en opbergkasten ook een beetje natuur tegen zoals deze huismoeder (
Noctua pronuba) die op een oude tweetaktmotor even kwam rusten.
En dan is het eindelijk zover na een drietal maanden: de bank staat er weer in volle glorie. Er zijn weinig dingen die zoveel voldoening geven dan een dergelijk projectje met eigen handen aan te pakken en tot een goed einde te brengen ...
Anderhalf maandje later houdt de bank nog steeds stand en torent een zonnebloem boven de moestuin uit tot groot jolijt van de bijtjes.
De herfst breekt aan, het uitbundige, levendige groen maakt plaats voor een donkerder, meer ingetogen kleurenpalet in de tuin. De groeikracht van de bloemen is voor dit jaar uitgeput.
De paddenstoelen nemen stilaan het decor terug in en ik denk terug aan mijn projecten en mijn werkjes in dit kleine stukje tuin dat ik van de grootouders kreeg. Dit boetseert mij tot, hopelijk, een meer ontwikkeld en verbeterd mens, mijn tuin en mijn gereedschap. Ik zou het voor geen geld ter wereld willen missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten