Mollendaalbos in de sneeuw

De winter blijft het Belgische land in haar ijzige greep houden, korte dooiperiodes worden snel gevolgd door langdurig vriesweer. We hebben een witte Kerstmis mogen vieren in zowat twintig centimeter sneeuw, voor het eerst sinds 1964 dat we in zoveel sneeuw Christus' geboorte herdachten oftewel de katholieke variant van Saturnalia : de zonnewende, de dagen lengen weer. Ondanks de blok trok ik er elke dag toch wel eventjes eruit om bij wijze van een pauze frisse lucht op te snuiven en te genieten van de sneeuw. Nog nooit in mijn leven had ik zoveel sneeuw gezien, het was dan ook van 1969 geleden dat er nog zo'n dikke sneeuwlaag lag : ver van voor mijn tijd dus. Het leverde straffe beelden op zoals mijn buren die op Kerstmis gingen langlaufen, nergens geraakten de straten gestrooid, er werd enkel geruimd. Puur wit waren de wegen en toen ik op 24 december, die zware sneeuwdag, in Mollendaal ging wandelen was ik de eerste op de paden en moest ik mij een weg banen door twintig tot soms vijftig centimeter opgewaaide sneeuw. Darko vond het geweldig. In Mollendaalbos zag ik snowboarders op kerstdag tezamen met sleeënde kinderen. Het waren prachtige indrukken die een foto-impressie verdienden.

Mijn geliefkoosde boerderij in Mollendaal, sinds vorige winter helaas met een ingestorte grote schuur. Dit mooie gebouw glijdt langzaam af naar verval en dat vind ik doodzonde.

De zon staat erg laag, we noteren 20 december en we zijn dus erg kort bij de kortste dag van het jaar. De zon kruipt amper omhoog om daarna zo snel mogelijk weer achter de horizon te verdwijnen. Toch belicht ze nog onze fragiele aarde en dit bos op Aarde's bodem.


De kale bomen zijn als suikergoed in een nieuwe fonkelende landschapselement herschapen.


Mollendaal, 22 december 2010. Een zeer dikke vochtige mist sluiert de bomen.

Het was een mist die in open veld al gauw voor een zichtbaarheid van amper 10 meter zorgde, in combinatie met de witte sneeuw zag je niets anders meer dan een witte leegte rond je heen. Is het dan zo verbazend dat iemand gedesoriënteerd geraakt in een gebied dat hij zo goed kent ? En dat alleen maar omdat de persoon in casu noch het met sneeuw bedekte pad noch enig boom of aanknopingspunt rond hem kon zien. Ik ben dus verdwaald geraakt en alleen maar dankzij mijn richtingsgevoel ben ik nog op het juiste pad gekomen om dan te ontdekken dat ik Darko's leiband had laten vallen, moest ik helaas heel mijn toer opnieuw overdoen ! De leiband vond ik nog terug, maar ik was uitgeput van het ploeteren door de diepe sneeuw.

Het resultaat als je roept : "Darko, kijk eens in de lens !"

Mijn Passat toont weer dat het een ware tank is in de sneeuw. Ik heb geen winterbanden maar all-weather Uniroyals en weet me daarmee prima te redden. Ik heb diverse mensen zitten helpen met een duwtje, van een Mercedes in volle stad, een Citroën DS3 op een beijzelde bosparking tot een Hyundai Galloper waarvan de 4x4 aandrijving stuk was in dertig centimeter opgewaaide sneeuw. Het waren speciale taferelen. Zelf ben ik een keer vastgereden door in de witte blindheid met één voorwiel in een veld te rijden, gelukkig kreeg ik een duwtje van een man en zijn twee zonen. Een paar dagen later op een ijshelling kostte het mij drie pogingen in volgas maar ik ben boven geraakt. Ik vind het allemaal even geweldig ! Merk ook de touwtjes rond de bumperlip op die wellicht ergens op een sneeuwberg kapot gereden is.

Een echte witte Kerstmis, hoelang heb ik daar niet van gedroomd ? Meerdere malen moest ik mij tevreden stellen met een smeltend laagje van een centimetertje, dit jaar was het van een heel ander kaliber !

Kerstmis, sneeuw, een fiets en een slee, meer heeft de jeugd niet nodig om zich eens goed te amuseren.

De zonnewende was begonnen, ze verlichtte nog langzaam de Blandense velden tegen Mollendaalbos om daarna de schemering in te luiden.


In de week na Kerstmis barstte de creativiteit van de Belgische jeugd rond, getuige de twee bovenstaande foto's; allebei genomen in Mollendaalbos. Wilde fantasieën en tomeloze energie werden aangewend voor diverse leuke uurtjes en deze bouwsels zijn daar stille bewijzen van.

Maar ook voor biologen is dit een leuke tijd; diverse sporen zijn mooi te volgen in de sneeuw zoals hier van een Ree, maar ook laten de dieren zich in hun zoektochten naar voedsel goed zien. Mijn tuin had nog nooit zoveel vogels tegelijk gezien en ook de vossen, nu in hun paartijd, laten van zich horen zoals deze geluidsopname van Simon bewijst. Zo begonnen wij 2011 : met een natuurwaarneming.


En hiermee eindigt mijn eerste post in 2011. Graag wil ik aan u, beste lezer, mijn welgemeende wensen overbrengen en hoop ik mee met u op weer een boeiend en voorspoedig jaar waarin veel te leren valt. Want een mens die niet leert is een mens die achteruit gaat. Een jaar geleden startte ik deze blog omdat ik een rotsvaste overtuiging heb in een juiste informatie-overbrenging inzake ecologie en natuurbeheer. Mensen die geïnformeerd worden over hoe onze omgeving werkt zullen ook sneller inzien dat zoiets moois beschermd moet worden. Zo hoop ik mijn piepkleine bijdrage te leveren voor de generaties van morgen. Ook probeerde ik een lacune op het internet in te vullen, er was amper iets te vinden over de mooie Dijlevallei, de streek waar ik al heel mijn leven leef en woon. Dat was een van de pijlers die ik in deze blog wou brengen en daar ben ik toch in geslaagd. Niet alleen natuur maar ook cultuur kreeg de aandacht want hoe je het ook draait of keert, de mens heeft zijn invloed op een landschap met zijn maatschappelijke ideeën en cultuur.

Ik kreeg vele positieve en constructieve reacties en daar dank ik mijn lezers voor; het zorgt dat het plezier van het bloggen alleen nog maar groter wordt. Met u hef ik het glas op het nieuwe jaar met talloze mogelijkheden. Santé !