Natuur is overal. Overal waar je ze niet verwacht, zo flexibel is ze wel. Een goed voorbeeld ligt op amper vijf kilometer van mijn voordeur; gekneld tussen de drukke Waversebaan en de spoorweg ligt het bosreservaat "De putten van de IJzeren weg". Een fotoimpressie ...
Het wordt gekenmerkt door 'n steile gradiënt van droge hellingen naar het natte dal en andere abiotische factoren zoals rijke en arme bodems. Een reeks bronnetjes zorgt voor kalkrijk water en in de zandige bodems is dit eerder zurig. Het is 4.5ha groot en daarmee het kleinste (!) bosreservaat in Vlaanderen maar ook een met een enorme structuurvariatie. De enorme fytosociologische rijkdom gaf de doorslag; bij de vegetatieopname in 1999 werden hier minstens 65 soorten autochtone houtachtige planten gevonden ! Een opvallende soort is de bijna uitgestorven Fladderiep.
Op de droge stukken is het voornamelijk een Eiken-Haagbeukenbos met enkele Beuken. Exoten zoals Amerikaanse vogelkers werden allemaal handmatig verwijderd, Amerikaanse eiken werden geringd om langzaam te laten vervallen.
Ook Rode beuk is een van de 65 soorten die hier wellicht deels aangeplant zijn maar daarom niet minder waardevol.
De vijver, ontstaan bij de aanleg van de spoorweg -voor de ophoging-, werd afgeschuind voor de vele amfibieën die hier ieder voorjaar doortrekken, inmiddels is er een mooie rietkraag ontstaan naast het gebulder van de treinen. Deze vijver gaf het reservaat zijn naam. Het is een klein pareltje en de toewijzing van beschermd status en een beheer van niets-doen en spontane evolutie beschermen dit juweeltje tegen kwalijke invloeden zoals kappingen en exoten.
En ook de vochtige gemeenschappen met Reuzenpaardenstaarten en zoals de foto toont Bittere veldkers varen er wel bij met de spontane evolutie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten