Algarve - op de Praia

C´est pas l´homme qui prend la mer
C´est la mer qui prend l´homme
Mais elle prend pas la femme
Qui préfère la campagne
La mienne m´attend au port
Au bout de la jetée
L´horizon est bien mort
Dans ses yeux délavés
Assise sur une bitte
d´amarrage, elle pleure
Son homme qui la quitte
La mer c´est son malheur

Dès que le vent soufflera
Je repartira
Dès que les vents tourneront
Nous nous en allerons

Renaud - Dès que le vent soufflera

Het was een frisse ochtend in februari, fris genoeg om Sarah, Carl en mij snel naar de vertrekhal van de luchthaven van Charleroi te doen lopen. Tussen de vele mensen met bagage stonden we aan de balies, wachtend tot de check-in van onze Ryanair vlucht naar Faro, Portugal, zou openen. Ik voel mijn halsslagader een slagje overslaan. Het is mijn eerste keer dat ik met het vliegtuig op reis ga en ik ben nu eenmaal iemand die liever de voetjes (of wieltjes) op de grond houdt. Eindelijk gaat de balie open, wordt onze bagage gewogen, voorzien van een etiket en daar gaan onze valiezen de band op. Na de veiligheidscontrole moeten we nog even wachten voor we naar de Boeing 737-800 in wit-blauwe livrei mogen wandelen. Terwijl ik probeer het systeem van de veiligheidsriem door te krijgen galmen allerhande Engelstalige klanken door de slecht klinkende luidsprekers en gaat mijn halsslagader nog een slagje sneller kloppen. Tenslotte worden de jetmotoren gestart en terwijl het vliegtuig naar de startbaan taxiet gaan de stewards in snel tempo door de veiligheidsprocedures met goed ingestudeerde handgebaren. De riemen vast en daar gaan we ! Wat een duw in de rug en ineens niets meer. We zijn los. Voor het eerst in mijn leven hang ik in de lucht ...

De vlucht zelf is voor een autoliefhebber als ik, die geregeld op reis gaat met zijn auto en dan steeds iets te doen heeft, behoorlijk saai. Maar de aanblik op de besneeuwde Pyreneeën is wel iets spectaculairs en dan plots vliegen we langs de kust. Een plotse bocht en daar ligt de lagune van de Ria Formosa... Het landen vind ik niet prettig en de fanfaremuziek die Ryanair dan afspeelt vind ik nog minder prettig ... maar we waren er eindelijk ! De zon schijnt barmhartig en warm op het asfalt als we naar de bagageband en de autoverhuur stappen. Na vier jaar ben ik nog eens op Portugese bodem.

Onze eindbestemming ? Dat is heel gemakkelijk, gewoon de Ria Formosa oversteken, we gaan de komende week logeren bij Siel die hier in Faro een Erasmus Mundus programma volgt in de mariene biologie en een kot heeft op de Praia de Faro, een soort schiereiland dat aan de noordkant begrenst wordt door de lagune -zout water gescheiden van de oceaan door een strook land- en aan de andere kant de golven van de Atlantische oceaan weerstaat.

Siel neemt ons meteen mee voor een strandwandeling om ons het mariene leven dat hier rondzwemt, kruipt of ligt, te leren kennen. Zo ook bij een van haar favorieten, de zeekomkommers (Holothuroidea) die ze hier blijgezind toont.

Veel buiten zitten betekent ook veel energie verbruiken, een typische Portugese lichte lunch is een tosta, een soort Croque monsieur maar dan met hele dikke broodsneden en naast kaas en hesp ook tomaten, een volkoren lekkernij in een klein restaurantje dat op de rivier uitkijkt ...

De komende dagen zouden we veel op pad gaan in de Algarve -de streek van Zuid-Portugal-, maar de Praia wou ik in deze blogpost aan mijn lezers laten kennen. Het was namelijk verrassend natuurlijk vlakbij zo'n grote stad als Faro. Verschillende maritieme vogels en steltlopers lopen hier rond zoals deze Kleine zilverreiger (Egretta garzetta). Voor mij zou het een leuke vogelvakantie worden !

Een ander typisch beeld hier op de Praia zijn de vissers die met kleine bootjes, netten of gewoon met de hand oogsten wat de zee hun biedt. Op het einde van de Praia loopt een houten knuppelpad langs allemaal houten huisjes waar de armste vissers wonen, bijna totaal afhankelijk van wat de zee hun geeft, maar ze lijken er niet minder gelukkig om te zijn. Hun tuintjes zijn omgeven met strandvondsten en hun verweerde boten liggen veilig afgemeerd op het strand bij eb. Het is vreemd om dit mee te maken in een "welvarend" Europa maar het is ook wel authentiek... Foto's maken deed ik hier niet, dat getuigt van weinig respect vind ik, maar de beelden en indrukken blijven mij wel bij.

Natuurlijk zijn het niet alleen maar arme vissers; het hele strand van de lagune ligt vol boten in alle maten en vormen, met motor of niet.

Ook Lepelaars (Platalea leucorodia) komen bij hun foerageertochtjes soms verrassend dichtbij een eenzame wandelaar...

Regenwulpen (Numenius phaeopus) komen hier algemener voor dan hun grotere broertjes, de Wulpen (Numenius arquata), die wij in België zo goed kennen. Regenwulpen overwinteren meer in het zuiden, zo ook hier in de Ria Formosa. Ze zijn herkenbaar aan de kleinere snavel die meer oranje gekleurd kan zijn, het kleinere lichtere formaat en ook in de vlucht zijn er duidelijke kenmerken zoals de rugstreep.

Steltkluten (Himantopus himantopus) zijn ook een prachtige soort, hoog wiebelig op hun smalle hoge poten waden ze met vlugge bewegingen door het rivierwater.

En zo laat elke vogel zijn spoor na in het lokale ecosysteem, samen met de mensen, roofslakken, en alle andere schakeltjes.

Natuurlijk was ik als bioloog niet enkel geïnteresseerd in alleen maar vogels maar kon het mariene leven mij ook bekoren !

Zo ging ik eens kort snorkelen in het toch wel erg frisse water van de lagune (15°C ongeveer) en trof ik ondanks het troebele water toch nog deze Strandkrab (Carcinus maenas) aan en een eenzaam alikruikje (Littorinidae).

Maar toch, mijn eerste liefde blijft toch de ornithologie en 's morgens opstaan, uit het raam kijken en tientallen tot zelfs honderdtallen vogels zien is een voorrecht. Zoals op deze morgen wanneer zo'n 130 Aalscholvers (Phalacrocorax carbo)zaten uit te rusten op een zandplaat, met nog enkele steltlopers die volop voedsel zochten bij het wassende tij zoals Kleine zilverreigers, Lepelaars en kleinere exemplaren zoals Tureluurs (Tringa totanus) en Bontbekplevieren (Charadrius hiaticula).

Ik heb altijd een boontje gehad voor simpele houten bootjes die de branding moeten trotseren, met verweerde kleuren van een duidelijk lang en hard leven... De verhalen die ze zouden kunnen vertellen ... ! Hun namen reflecteren ook iets van hun onbekende eigenaars. Zijn ze vrome mensen, noemen ze hun bootje naar hun vrouw of minnares, gebruiken ze iets mythologisch, ... De mogelijkheden zijn eindeloos.

Van zulke overpeinzingen trekken de Drieteenstrandlopers (Calidris alba) zich niets aan, druk doende zoeken zij hun kostje bijeen.

Een ander actief lid van de "strandmaatschappij" zijn de elegante Strandplevieren (Charadrius alexandrinus), een broedvogel van steppegebieden en verlaten zandkusten. Daardoor is deze vogel bij ons een grote zeldzaamheid maar hier op de Praia zie ik ze elke dag. Prachtig ! Erg typisch is dat ze een kuiltje in het droge zand opwerpen om in te rusten.

De Praia is ook rijk aan duinen, een goed winterbiotoop voor Kuifleeuweriken (Galerida cristata).

Ik gaf het vorig jaar al eens mee maar ook menselijk afval wordt soms een nuttig substraat, hier voor oesters ... toch is dit helemaal tegennatuurlijk.

Dan is dit voor de biodiversiteit op het strand al wat beter, een dode Aalscholver ligt te verrotten op de duinen en brengt zo broodnodige nutriënten in het energiearme systeem.

Natuurlijk is een beetje sociale ontspanning ook nooit verkeerd, op het strand zonsondergangen bewonderen was een leuke stilte in de drukte van alledag. Siel en Carl waagden zich ook aan yoga-poses. Ik niet !

Nee, een glaasje groene wijn of porto en met mijn sandalen in het zand gestoken, dat is meer mijn ding.

Toch duurt ook dat nooit lang, ik ben veel te actief ...

Zo vergleden de dagen in ons aangenaam strandverblijf ... heel snel ... zoals het altijd gaat als een mens zich behaaglijk en plezierig voelt. Maar we lieten het niet zomaar voorbij gaan, zoals ik in de volgende blogpost zal demonstreren ! Wie meer wilt weten over Siel haar belevenissen en haar opleiding kan terecht op haar mooie blog: http://sielwellens.blogspot.be/ !