"Et j'irai loin, bien loin, comme un bohémien, Par la Nature, - heureux comme avec une femme."
Arthur Rimbaud

donderdag 27 mei 2010

A moment of rusticate

Rusticate
v. rus·ti·cat·ed, rus·ti·cat·ing, rus·ti·cates
v.intr.
To go to or live in the country.
To make or become rustic in style, behaviour, etc.


Dit is het woord dat mij al een paar jaar verleidt, het woord met heel de sfeer van groene rust en levensverhalen doorwrongen. Rusticate. Ik ben ermee opgegroeid dankzij mijn oma, een boerendochter, die er zelfs met een slechte gezondheid nooit in slaagt om te stoppen met in haar tuin te werken en bezig te zijn met de vele dieren. Noodgedwongen heeft ze er al velen laten gaan maar haar kippetjes en haar bloemen pakt niemand haar af. Ik groeide op met een plastic tractortje en een buurvrouw die ieder jaar mij vroeg of ik mee wou helpen met het hooi te halen voor haar paarden met haar Ford Maverick en een dubbelasser erachter. Ik groeide op met zonnebloemen van twee meter hoog die de moestuin soms omzoomden. Ik groeide op met een vijvertje die ik zelf gegraven had toen ik tien jaar was. Dit en de vele wandelingen met mijn peter zijn de wortels geweest van mijn diepe liefde voor de natuur en "country living", zo rustgevend in een maatschappij zo hectisch en voorbijgaand.

Ook al heb ik door mijn studies en mijn sociale verplichtingen weinig tijd, toch maak ik er een punt van om momenten te reserveren om mijn oma te helpen in de tuin of om iets te knutselen dat ze nodig heeft. Zo maakte ik al een konijnenhok deze winter en legde ik een paar weken geleden een nieuw tuinpad aan zodat ze daar al niet meer over kan struikelen. De onhandigheid der benen is onze familie niet vreemd ...

De vrijdag van de laatste lesweek had ik vrijaf en daar maakte ik gebruik van om mijn vijver uit te kuisen na die lange winter waarbij ik een drietal Vuurjuffers ontdekte, ik had ze sinds 2008 niet meer gezien, en waarbij ik twee Gewone padden (Bufo bufo) en een Bruine kikker (Rana temporaria) uit 't water haalde. De strenge winter was mild geweest voor het zeil maar niet voor het aquatische leven, normaal haal ik zo'n tien levende amfibieën eruit, nu heb ik heel wat overblijfselen van de bodem geschraapt... Het frisse water deed goed aan de resterende individuen en de plantjes herademden, mijn Gele lis staat nu prachtig in bloei.

Een paar sfeerbeeldjes kon ik jullie niet onthouden uit mijn oma's tuin;

Een van mijn oma's bronnen van trots : een Doorniks krieltje dat we twee jaar geleden van Roelant Hakkens overnamen, een Belgisch ras dat zoals zovele andere rassen bijna verdwenen zijn onder invloed van schaalvergroting en de economische wet van productiviteit. Slechts enkele mensen kweken er nog mee zoals Roelant. Dit exemplaar is de enige van vier die nog leven en is eigenlijk atypisch voor het ras met haar bleke onderkleur. Toch belet het haar niet van fanatiek haar vijf hybridekuikentjes te beschermen.

Mijn rotstuintje aan de vijver is ook al 12 jaar oud en werd vorig jaar heraangelegd met plantjes zoals deze Lavendel die ik als stekjes kreeg, Citroenmelisse en een paar vetplantjes. Een oude gietijzeren gieter, gered van het oud ijzer, vervolledigt het plaatje.

Ik probeer mijn klein hoekje van de tuin toch zo ecologisch mogelijk te beheren, zo is er een frambozenkant, een kastanjeboom, hazelaars -waarvan de bosmuizen iedere winter overleven op hun nootjes die ze begraven en soms vergeten, zo duiken de hazelaars overal op- en sinds kort een losse houtstapel en een paar Sleedoornstruiken. Het gras wordt met de zeis gemaaid na begin juli en wordt afgevoerd, zo probeer ik de zeer stikstofrijke grond toch ietwat te verarmen. Het werpt resultaten af zoals de amfibieën, Bosmuizen, Rosse woelmuis, Vuurjuffers, Wilde Judaspenning, ...

Het Dwergkonijntje in zijn nieuw hok, onder en voor het hok zien jullie een glimp van de grote gerecupereerde stenen die ik gebruikte om het gammele tuinpad naar mijn vijver opnieuw aan te leggen. Mijn oma is in de wolken omdat ze er niet meer over kan vallen en dat is wat telt.

Een macrofoto van een van de Vuurjuffers (Pyrrhosoma nymphula) op een van mijn vetplantjes gezeten. Een 50mm fix 1.4 lens omgekeerd voor mijn 50mm fix f1.8 Canon.

Een bloeiende Gewone ereprijs (Veronica chamaedrys) met dezelfde macro-set-up als de vorige foto.

Een eigen tuintje is toch altijd een oase van rust. Iets dat ik nooit zou willen ruilen voor een hippe stadsomgeving.

2 opmerkingen:

  1. Moooooooooi :) Ik hou van de sfeer van deze blog-entry :)
    Groetjes,
    Tine M

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je Tine :) Ik probeer mensen de schoonheid van de natuur te laten zien, zelfs die rond het huis zelf :)

    BeantwoordenVerwijderen