The world's a beast of a burden
You've been holding on a long time
And all this longing
And the ships are left to rust
That's what the water gave us
So lay me down
Let the only sound
Be the overflow
Pockets full of stones
What the water gave me
Florence & The Machine
Een vrij onooglijk uur 's morgens vroeg in de zomer, een groepje staat op het perron in Leuven. Ze wachten op die ene die nog ontbreekt en later in pure James Bond-stijl netjes tussen de sluitende deuren van de treinwagon zou springen. De gedachten zijn nog half slaperig maar zouden spoedig wakker worden op het kedeng-kedeng van de wielen op de sporen. Wakker zijn was wel een kleine voorwaarde, want er moest maar liefst vier keer overgestapt worden eer we in Houyet zouden aankomen, een piepklein dorpje in de Belgische Ardennen.
Na al die overstappen staan we op een piepklein perron tegenover een piepklein stationsgebouw en volgen we een steeds aanzwellende groei van mensen die richting een piepklein houten barakje stapten. Want wat komen een bende studenten, het merendeel biologen, nu hier aanvangen ?
Kayakken, dat is het woord dat u zocht.
Juist, we gaan ons begeven in smalle oncomfortabele bootjes voor veel natheid en plezier ... Het helpt ook dat de dag een warme 26°C schenkt en dat de Lesse net goed is van frisheid. Jawel, de Lesse, een zijriviertje van de machtige Maas, 89 kilometer lang maar de laatste 21 kilometer tussen Houyet en Anseremme, waar ze zich in de Maas voegt, is het een kalme ondiepe rivier geworden. Ideaal voor een kayaktocht tussen die twee dorpen, op de Lesse varen is goed te doen voor onervaren kayakers, ondiep spoelt ze de oevers af, ruisend over de vele rotsen die haar bodem orneren want we blijven tenslotte in de Ardennen.
Dan zijn we vertrokken, ik deel mijn tweepersoonskayak (in een andere pas ik niet met mijn 1m94) met Marjo op de boeg. De anderen in hun monokayaks zouden ons vandaag meermaals afsnijden, het is zomer en er is water, waarom ook niet ?
Jan zorgde maar dat hij ver uit de buurt bleef.
De Lesse kronkelt hier behoorlijk zoals het een klassieke rivier betaamt en kruist meermaals de spoorweg die met rustieke bakstenen bruggetjes ondersteuning krijgt.
Na een zeer nat en fris voorjaar en een tanende zomer kwam de zon nog eens piepen en ons de zomer te schenken. Het was bij momenten druk op de Lesse, een klassieke zomeruitstap in de streek, zo bleek later.
De Ardennen staan bekend om hun ruige kalkstenige rotsformaties.
400 miljoen jaar geleden (bedenkt u, de moderne mens is 2 miljoen jaar oud), was dit een hooggebergte tot de zee, door grote tektonische activiteit, de bergen kon overspoelen en deze snel erodeerde. Later, 30 miljoen jaar geleden, toen Afrika tegen de Europese plaat botste ontstonden de Pyreneeën en de Alpen maar werd ook het achterland omhoog gedrukt, zo ook het huidige laaggebergte en de heuvels van de Ardennen.
Pauzeren lukt hier goed, op regelmatige afstanden zijn er rotsstrandjes als deze waar je de kayak of kano aan land kan laten aan de grond lopen. Sarah en Carl demonstreren dat heel gewillig op de foto ...
Zo af en toe waren er op deze drukke dag toch nog stukken waar de rivier rustig doolde, waar het geluid enkel het water en de peddels verried.
En langs een rivier is een beetje cultuurhistorie nooit ver weg, van oudsher zijn rivieren belangrijke bewoningscentra net omwille van het water. Dat wordt hier bewezen met het neogotisch
kasteel van Walzin dat op de rechteroever torent, hier stond al sinds de 11e eeuw een burcht die meermaals vernield werd, enkel een woontoren uit de 11e eeuw blijft nog als getuige over van de roerige eeuwen.
Ook hier regeren kalkstenen formaties.
Na 21 kilometer peddelen komen we dan aan de monding in de Maas in het dorpje Anseremme.
Hier in Anseremme probeert men die machtige rivier deels in te tomen met indrukwekkende sluizen.
We liepen hier eventjes want zoals ik
eerder al zei is Jan nu verkikkerd op
geocaching en ook hier lag iets verstopt ... Met succes keerden de schatszoekers, bij naam bestaande uit Arne, Jan, Martijn en Simon, terug.
En dan was het tijd om de trein te nemen in Anseremme, nu moesten we "maar" drie keer overstappen eer we terug in Leuven waren. Moe. Happy.
Het was een laatste 'zekere' keer met onze hele vriendengroep want velen van ons, waaronder ik, gaan het laatste jaar in aan de universiteit en wie weet wat het leven voor elk van ons nog brengt daarna in die niet zo verre toekomst ? Deze daguitstap moesten we dus toch nog eens doen. "That's what the water gave us", een bevestiging van vriendschap.
En dát. Dat was waar deze dag om draaide in een doldraaiende wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten