Meerdaalwoud - late winter

Het heeft mij een paar weken van twijfel gekost. Hoe kan ik nu zo'n veelomvattende term als Meerdaalwoud bondig samenvatten in een enkel blogje, hoe kan ik nu zo'n overbekend en gewaardeerd Belgisch bosgebied eer aan doen met slechts enkele woorden ? Ik besloot dan maar het bos voor zichzelf te laten spreken door middel van foto's, want een oude wijsheid luidt nog steeds : een beeld zegt meer dan duizend woorden.

Toch zou ik graag dit boscomplex even willen voorstellen. Het Meerdaalwoud ligt ten zuiden van Leuven vlak op de taalgrens met Wallonië, de ene kant is dus Vlaams, de andere kant Waals. Voor Vlaanderen is het een uniek boscomplex qua grootte, diversiteit en mate van bewaring. Er zijn nog steeds stukken in Meerdaalwoud die onaangeroerd zijn sinds de Ferrariskaart in de 17e eeuw. Er staan enkele bomen in die meer dan 400 jaar oud zijn. In het versnipperde Vlaamse landschap waar zowat 60% privébos is vormt Meerdaalwoud samen met het Zoniënwoud tegen Brussel een laatste bastion voor oude bossen. Hun naam is wijd en zijd verspreid in België en ze trekken talloze recreanten aan die genieten van het groen, de rust en het levendige ecosysteem rondom hen, bewaakt en beheerd door het Agentschap van Natuur en Bos (ANB).

Meerdaalwoud zelf bestaat in de praktijk in twee delen die doorsneden worden door een drukbereden Naamsesteenweg/Chaussée de Namur. Vanuit Leuven is de linkerhelft Mollendaalbos en de rechterhelft het echte Meerdaalwoud. Beide helften zijn sinds 2005 verbonden door een ecoduct over de steenweg, een Vlaamse primeur die inmiddels al een paar keer herhaald werd. Meer informatie over Meerdaalwoud kan gevonden worden op de website van het ANB.

Deze eerste beeldenreeks is typerend voor de laatste weken van het winterse seizoen, de houthakkers zijn volop bezig waardoor de geuren van vers gekapt hout en het geronk van zagen zich vermengen met de geur van de vochtige bosgrond onder jouw voeten.

Op kwetsbare bodems van bosreservaten worden soms nog authentieke trekpaarden ingezet, een sprong terug in de tijd naar zestig jaar geleden. Voor mij was het de allereerste keer dat ik toeschouwer van zo'n tafereel mocht zijn, een magnifiek zicht hoe het paard manoeuvreert tussen de bomen door terwijl het dier zijn machtige spieren ontrolt.

Een soort stuifzwam in Meerdaalwoud.

Een deel van de oude boswachterswoning "Brise-tout" in La Misére, een gehucht van Mollendaal dat op zijn beurt een gehucht is van Bierbeek ...

Een dreef in Mollendaalbos. Het behoeft geen uitleg dat ik met Darko erg graag hier kom wandelen, het is ook praktisch gezien mijn achtertuin...