Brocanterie - Pécrot

"Wacht efkens mannekens."
"Wat is 't ma ?"
"Kijk dan, m'n jeugd komt terug !"

Mijn moeder duikt in de platen van de Rolling Stones terwijl mijn zus ernaast gretig grabbelt in de doos van de Beatles, de twee concurrerende rockgroepen verlichaamd in moeder en dochter.

Het is een vochtige zondagmorgen in augustus en we zijn net van de trein gestapt in Florival (Waals-Brabant) om de rommelmarkt in Pécrot te bezoeken. Zo'n drie kilometer kraampjes slingeren langs de spoorweg tussen de afstapplaatsen Pécrot en Florival. Ik, mijn opa, mijn moeder en mijn zus zijn twintig minuten eerder opgestapt in Oud-Heverlee. Pécrot ligt net over de taalgrens en is bekend van het zware treinongeval enkele jaren geleden toen hier twee treinen op elkaar botsten.

Maar vandaag herinnert buiten een gedenkplaat niets aan dat nare voorval en een oeroude grammofoon krast vrolijk de muziek in het rond. Een gepensioneerde toeschouwer vertelt mij dat dat houten ding minstens 80 jaar oud moet zijn.

Mijn opa spreekt een verkoper aan bij een kraampje waar bakken vol bierviltjes staan...
"Daar heb ik thuis nog zeker een doos vol van. Toen ik nog in 't leger zat, toen als ge op verlof ging en ge ging op café kreegt ge dan altijd zo'n bierviltje en wij staken dat achter onzen kepie. Dat namen we mee als souvenir..."

Nog wat verder duid ik iets aan, een gimmick uit de jaren '60 : een draagbare televisie van Philips.

In Aubel was het nog een echte persoon die "des brocaaantes" riep, hier neemt een houten Robbedoes (Spirou bij de Franstaligen) de honneurs waar.

Zelfs een oude Mobylette eist een plaatsje voor zich op.

Met een oude trapauto en wat legerhelmen krijg je een mooi stilleven.

Altijd lonkt de verleiding maar dan bedenk ik mij : opa en ik hebben samen gereedschap genoeg om alles aan te kunnen. Maar toch, een mooi stuk gerief met wat ervaring ... welke man kan daaraan nu weerstaan ?

In de eerste plaats is een rommelmarkt nog steeds een dorpsgebeurtenis. In Pécrot heb je een Stan en Laurel fanclub die zelfs hun eigen reuzen heeft voor het carnaval. Deze groep verkocht dit jaar blond en bruin bier om hun beweging te ondersteunen. Dit konden ik en opa niet laten lopen en terwijl de dames zuchtend doorliepen, gingen wij de kraam in. Het was een gezellige sfeer met de verklede mannen inclusief bolhoed en natuurlijk het goed smakende donker bier dat wij mochten proeven.

De befaamde reuzen op uitkijk.

Het bier ...

Opa proeft... en keurt goed.

Ondertussen had een van de sympathisanten een beeldje gevonden op de rommelmarkt van de echte Stan en Laurel die zich aan een ton vastklemden. Het hoeft geen betoog dat deze bovenste beste vent er dolgelukkig mee was, hij knuffelde terstond de brengster van dit mooie cadeau. Dat, mijn beste lezers, is België. Niet wat er gaande is op wat parlementszeteltjes maar beneden de ivoren torens op de rommelmarkten en volksfeesten is België.

Even verderop worden we overvallen door een onvervalste Belgische plensbui van de hoogste categorie. Mensen lopen naar allerhande schuilplaatsen, de kraampjes met zeiltjes herbergen vele natharigen en ook de grote hangende bloempotten zijn een dankbare afdak tegen de vette regendruppels. Enkele dapperen ploeteren voort. Wij kwamen terecht bij een jonge vrouw en haar man tezamen met een oudere vrouw. Spontaan geraakten we aan de praat, dat het al jaren geleden was dat het op deze markt zo zwaar regende, spontaan begonnen we de glazen van onze gastheren te verschuiven op de stroom water van het zeil wat op te vangen met de woorden "Straks kunt gelder nog een café openen !".

Ineens zie ik tussen mijn voeten een oude zinken melkkan staan. Iets wat ik en mijn moeder allang zochten voor in de tuin. Een mooi exemplaar was het dan ook en ik kreeg hem mee voor 3€ -in plaats van 5€, ze waren blij dat ze ervanaf waren- en dan zie ik ineens dat er Bierbeek-62 opstaat. Jandorie, mijn vader zijn geboortedorp ! Die melkkan kwam van een melkboer uit zijn buurt. Weer een leuk object om onze tuin te sieren op de kop getikt !

De regen stopt op tijd zodat wij onze trein mooi op tijd kunnen halen en zoals ik al zo'n zeven jaar op rij doe, zeg ik tegen mezelf : "Tot volgend jaar Pécrot !"