Een plek waar de wind door je hoofd waait.Een gedicht dat perfect past bij de Waddeneilanden waar Texel het dichtsbijzijnde en grootste eiland is, de opener van de Waddenzee. Twee weken geleden ging ik weer een weekendje naar dit eiland voornamelijk om vogels te kijken en voor de natuur, deze keer vergezeld door Roel, Pieter en de Passat met kapotte achterschokdemper volgeladen met bagage, kampeergerief en drie fietsen aan de kofferklep. Vrijdagochtend vertrokken we in Erps-Kwerps via de file-rijke E40 om dan via de E19, A16 en A7 naar Den Helder te rijden, het was 12u als we de loketten voor de veerboot van Teso bereiken na een kleine file in het stadje.
Waar je doet waar je buik van gaat zingen,
waar je droomt, zoveel je kan
waar je bent wie je bent
een plek van zand, van zee, van lucht, van aarde, van vuur
een plek waar je nooit verdwalen kunt
een plek waar de vrijheid woont;
Daar wil ik zijn.
En als ik daarvan vertrek,
neem ik die plek mee.
Overal waar ik nog komen ga.
Wende
Nadien rijden we nog zo'n twintig kilometers naar Camping Kogerstrand in De Koog aan de kant van de Noordzee. Het was een camping in de duinen waar de tenten als het ware omarmd lijken door natuur, een plaatsje waar je 's morgens de konijnen in hele colonnes zag grazen vlak voor de tent, waar je Kruisbekken hoorde zingen in de nabijgelegen dennenbosjes en waar een Boerenzwaluw gewoon op de lamp van de receptie sliep. Tot zover de positieve noot, omdat wij jonger zijn dan 25 jaar moeten wij op de duurdere jongerencamping verblijven waar de hygiëne van de sanitaire blokken echt de wensen overlaat - sigarettenpeuken in een verstopte afwasbak en smerige toiletten - en waar we de tweede nacht bruusk gewekt worden door een bende dronken amokmakers die bier zochten in onze voortent en bij onze buren een tent afbraken ... Ongelooflijk dat jongeren in het hoogseizoen zo'n plaats voorgeschoteld krijgen aan 31,5€ per nacht ... En dit is dan ACSI-controlled ?
De duinen van de Hors, nabij de Mokbaai.
Op het strand van de Hors, een verlaten uitkijkpost ?
Bij terugkeer op de camping beginnen we op mijn klein gasvuurtje te koken. Dit ding dat ik ooit voor 2€ op een rommelmarkt kocht, werkt nog heel goed maar deze avond staat er een felle noordwester en het kleine vlammetje heeft veel moeite met onze grote kookpot vol ravioli. Het duurt eventjes totdat Pieter verheugd roept na een snelle blik in de pot : "Joepie, een pruttel !". Het hoort bij het kamperen zullen we maar zeggen.
Ik doe de rit met mijn Leuvense studentenfiets, een naam die beruchtheid geniet omwille van het oude en roestige karakter dat zulke stalen rossen meestal genieten maar die van mij is nog redelijk in orde, al zou je dat aan het uiterlijk niet zien met het roestige stuur, knalgroen kader en een roze fietszadel ... Laat ons het erop houden dat mijn fiets uit de massa springt in fietsenstallingen hier op dit smetteloze fietseiland. Op het einde van de dag, na 50km is de achterband gescheurd waardoor ik met een bobbel lucht zit dat de band wilt verlaten en zo voor een wiebelige ervaring zorgt, gevolgd door een soms vastlopende pedaal en een Sturmey-Archer versnellingsnaaf die terug afgesteld moet worden, ik kan de laatste 20km enkel nog in de extreemste versnellingen fietsen en ben dus doodop na de rit.
Bij terugkomst na zo'n zeven uur fietsen moet Pieter nog snel met zijn koersfiets naar de campingwinkel spurten voor een nieuwe bus gas en na een lekkere maaltijd pasta wagen we ons aan het spel "Kolonisten van Catan" dat ik en Roel voor het eerst spelen, een leuke tijdsverdrijver want het is één uur 's nachts als we kunnen gaan slapen. Ik slaap als een blok, zelfs bij alle tumult met de zatlappen en ben de volgende morgen dus wel enigzins uitgerust. Dat is goed want er staat ons een wandeling van zo'n 12km te wachten door zand en duinen en nadien een rit van 350km terug naar huis.
We wandelen langs het strand naar De Slufter zoals ik onze vorige reis al deed en diverse Grijze zeehonden komen een luchtje scheppen, we zien er zo'n zeven die meestal met hun spitse kop zeer snel te vinden zijn in een rustige golfslag. Het is weer zo'n unieke natuurervaring dat dit eiland in petto heeft, steeds weer. Na de Slufter stappen we de Muy in dat ons maar liefst vier uur zou entertainen met het rijke insectenleven, met een libellenliefhebber als Roel en een beginnende dagvlinderliefhebber als ik zijn we wel zoet met onze netjes hier. Een Kleine parelmoervlinder (Issoria lathonia), een Blauwvleugelsprinkhaan (Oedipoda caerulescens) en Paardenbijters (Aeshna mixta) passeren de revue.
Inmiddels slaat de vermoeidheid in mijn benen en ik ben blij als ik de Passat weer zie, we rijden nog als afsluitertje terug naar de Mokbaai om vogels te kijken, het is toch vlakbij de haven voor de veerboot ...
En dan is het weer tijd om terug afscheid te nemen van dit charmante eiland en om op de tonen van Bruce Springsteen naar ons Belgenlandje te rijden. Tot ziens Texel !
Andere foto's zijn te vinden in mijn Picasa-album.
tofke Gert!
BeantwoordenVerwijderenReisje is zeker vatbaar voor herhaling!!!
Hej!
BeantwoordenVerwijderenMijn grootouders gingen zo'n 50 jaar lang elk jaar (enkele keren) naar Texel. Zelf ben ik er ook een aantal keer geweest als kind en het is er echt prachtig! Vooral de sluftervallei :)
Elien (biochemie ;D)
@Pieter : absoluut, misschien 'ns in oktober ofzo ? Dan hebben we de wintertrekkers !
BeantwoordenVerwijderen@Elien, dat zullen vast mooie herinneringen zijn, ik ben er dit jaar voor het eerst gegaan en bijna direct terug gegaan, het is een zeer bekoorlijk en natuurrijk eiland ! (PS : ik ken u heus wel :p)