Herfst aan de Noordzee

Damped wet my jacket
leaking eyes
in a sore wind
I found me talking to the skies
in a light grey and dim
and inside of me the waves leach
a roughly lined and soft grin
a day on the northern beach

On the northern beach - VAG

Herfst. Noordzee. Voor mij zijn deze woorden onlosmakelijk met elkaar verbonden. Al als ukkie van een jaar oud namen mijn ouders mij mee in de herfstvakantie naar Middelkerke aan de Belgische kust. Men kan stellen dat ik mijn halve jeugd in dit badplaatsje doorbracht, in alle seizoenen en in alle weders die de kust maar te bieden heeft. Het jaar dat ik een eerste tiental oud werd, mocht ik van mijn moeder dan eindelijk alleen het strand op waar ik de golfbrekers afstruinde naar dierlijk marien leven zoals Golfbrekeranemonen en zeesterren. Intussen verrijkte ik mijn kennis over de diverse soorten schelpen en ik vervelde tot een ware strandjutter, op het strand te vinden bij de ergste stormen en nadien de vloedlijnen aflopend, hopend op leuke vondsten.

Ook dit jaar, als jonge man, tweeëntwintig jaar oud, voel ik nog steeds die opwinding en rust tegelijk die deze zo bekende stranden in mij oproepen. Zij waren een van de vele kweekvijvers die mij tot de biologie-student maakten die ik nu ben. Maar ik ben niet meer alleen. Ook Darko, mijn nieuwe levensgezel, geniet nu van de stranden van mijn jeugd en speurt met mij de vloedlijnen af. Toch is niet enkel Darko een factor die veranderd is, ik ben inmiddels bevriend met velen gelijkstemden en ook zij komen eens langs aan zee, klaar om de natuurreservaten af te gaan en vogels te kijken.

Toch enkele zaken blijven een heerlijke constante : de zilte lucht, de ruizende golven, het geloei van de soms onverzettelijke wind en het zachte knisperen van de zandkorrels in het appartement na een lange dag buiten. Een foto-impressie ...

De zotste dingen kunnen afspoelen, in 2006 vond ik de ochtend na een zware storm een houten reddingssloep en ging dit aangeven bij de politie, dit jaar was het minder spectaculair maar even interessant.

Darko dacht er echter anders over : het enige echt boeiende aan de vloedlijnen zijn de stokken in overvloed en af en toe zelfs een verloren tennisbal.

Het eikapsel van een Wulk (Buccinum undatum), een maritieme roofslak en voor sommigen een culinaire lekkernij.

Het strand is niet alleen een vindplaats maar ook een "jachtgebied", de vele vissers zijn druk in de weer met hun garnalennetten die nadien gezeefd worden.

Enkele vissers zeven hun vangst in het barmhartige herfstzonnetje.

Toch is garnalen vissen in een oliepak van alle tijden, alle leeftijden en alle weer ... Ook als de zon niet schijnt en de regen in het gezicht priemt trotseren deze mannen de golven, moeizaam het net vooruit trekkend en hopend op een goede vangst.

Ik vroeg mij al een tijdje af wat de hengelvissers zoal vingen in deze tijd van het jaar. Ze staan van 's morgens vroeg in de dauwende zeemist op het strand of op de golfbrekers, klaar voor een nieuwe dag met een emmer vol strandpieren. Waarvoor ? Deze visser die ik aansprak gaf mij het antwoord : "Joat, in deis periode is 't veural wijtink en schar, soms al 'n kiêr een jonge kabeljauw, die komen in deis periode noar de kust afgezakt." Nee, die dag had hij nog niks gevangen maar dat komt en gaat om het met zijn woorden te zeggen. Nee, dat vond hij niet erg, zolang hij maar buiten was. Ik kon hem alleen maar gelijk geven. Ik vroeg ook waarom hengelvissers zo vaak op de golfbrekers zaten. "Ah ja," was mijn antwoord, "soms hebt ge zo al 'ns den indruk da ge wa meterkes tekort komt, zo'n 10 à 20 meters, dat de vissen 'n stroming volgen die wat te ver liggen. Op deis golfbrekers wint ge al wat aan meters om in bereik te komme." Met een glimlach nam ik afscheid, ik had weer wat geleerd.

Toch ik heb niet alleen oog voor de stranden maar ook voor de duinen van Raversijde-Middelkerke. Duindoorn (Hippophae rhamnoides) is een bekende, wat bittere vrucht, rijk aan vitamine C. Deze vrucht wordt dan ook gebruikt in gelei. Hier staan de struiken barstensvol, klaar is de wintervoeding voor talrijke vogels.

Deze duinen beginnen stilaan een zeldzamere flora te ontwikkelen. Zo vond ik er in de zomer nog Bokkenorchis (Himantoglossum hircinum), nu bloeide de Zeeraket (Cakile maritima) volop.

Een vuurtoren staat in vlam door de opgaande zon in Oostende aan het Oosterstaketsel.

Een bootje in winterrust in de Spuikom van Oostende.

Een derde luik, naast het strand en de duinen, was te vinden in het vogels kijken. Zo ook in Oostende waar we een poging deden tot trektellen ondanks tegenvallende cijfers maar waar we een adult vrouwtje Ijseend (Clangula hyemalis) ver in zee vonden, zo ook in de Ijzermonding in Nieuwpoort waar tientallen Zilver- en Goudplevieren (Pluvialis squatarola/apricaria) zich lieten bewonderen samen met tientallen andere soorten vogels.

"Vogelen" is wel degelijk een deugdzaam werkwoord zoals Pieter hier demonstreert.

Een Oeverpieper toont zich meermaals langs de kaden van de Nieuwpoortse haven.

We trotseerden ook de hoogste duinen in België : de Schipgatduinen in Koksijde, op een tevergeefse zoektocht naar Kuifleeuweriken. Roel en Pieter zijn druk in een bespreking hoe we de zoektocht zullen aanpakken.

Hier in de Schipgatsduinen staat de Blauwe zeedistel (Eryngium maritimum) nog in bloei tussen de vele Duindoornbosjes.

Maar ook de Uitkerkse polders achter Blankenberge zijn een oase van rust voor vele weidevogels, trekvogels, dwaalgasten zoals de Sneeuwuil (Bubo scandiacus) in 2008 die heel vogelkijkend België in rep en roer bracht en op deze dag stelt het gebied wederom niet teleur met twee Koereigers (Bubulcus ibis)! Deze Zuid-Europese soort doet zijn naam en faam ere aan door ook een keer op de koeien te gaan zitten, een machtig zicht !

Arne, Simon en ik genieten een uur lang volop van deze twee kleine reigerachtigen die kwik en vief tussen de grote zoogdieren door bewegen. De telescoop was hier vooral erg handig zoals Simon welwillend demonstreert.

Een van de twee Koereigers. Duidelijk zichtbaar is de beperkte grootte, de vrij korte en felgele snavel en de wat gedrongen nek. De kwaliteit van de foto laat veel te wensen over maar de afstand tussen ons en de reigers was dan ook meer dan 500 meter. Mijn Soligor 2x extender op de Canon 75-300mm lens zonder statief op een houten hekwerk deed zijn best.

Een zekere mate van humor kan men de West-Vlamingen zeker niet ontzeggen. Dit hangt aan het bezoekerscentrum van de Uitkerkse polders.

Zoals in zoveel poldergebieden vindt men hier ook oude, bijna vervallen boerderijtjes terug. Fotogeniek zijn ze zeker, een zekere romantiek gaat er nog steeds van uit maar in tijden als deze zijn ze een doorn in het oog van mensen die op de portefeuille letten.

Arne, dolgelukkig met de vondst van twee Koereigers, kust het straatnaambordje waar we deze vogels vonden.

Kortom, zowel ik als Darko genoten van ons weekendje zee ... !


De foto's werden voornamelijk gemaakt met de Canon Powershot D10 buiten de foto's in Oostende, in de Schipgatduinen en de foto's van de Koereiger en Oeverpieper : daar deed mijn oude trouwe Canon Eos 350D zijn best.