"Et j'irai loin, bien loin, comme un bohémien, Par la Nature, - heureux comme avec une femme."
Arthur Rimbaud

zondag 10 juni 2012

Ecostage Wales - op de kliffen

Sur les falaises j'aperçois l'océan
les vagues rugissent la longue attende
pendant que les goélands survolent la lande
et la saison s'habille des rubans

...

Le marée coule sur la plage
parsemée des coquillages
Où s'en allaient mes rêves d'autrefois,
est-ce-qu'ils sont là où la mer grondissait tout bas,
j'ai vu tant des vies vécus, une nature foutue
la place vide dans mes cheveux,
gagne du terrain un petit peu

Sur les falaises, j'aperçois l'océan
les vagues rugissent la longue attende
la nature me rappelle les temps chanceux,
et dans mon coeur s'ouvre un tout petit coin heureux...

VAG - Sur les falaises (2012)
Wales, en bij uitbreiding het ganse noorden én zuiden van Groot-Brittanië, is beroemd omwille van zijn rotsachtig uiterlijk dat tot uiting komt in series zoals "All creatures great and small" en de brochures van P&O. Het karakter van het gesteente verschilt wel, waar het in Dover voornamelijk het bekende witte krijt is, is het hier tegen Dale voornamelijk zandsteen als basis. Dat zorgt voor indrukwekkende vormen die door erosie geboetseerd zijn. Wandelingen langs de kliffen konden dus echt niet ontbreken op de planning.
Welkom in Castlemartin's Range. De zon scheen wel maar een snijdende noordenwind deed verwoede pogingen om ons richting de rand van de kliffen te duwen. Toch was het spel van wind en zee iets betoverends, zeker als de witgeslagen golven zich tussen hun moeizaam geslagen erosievormen nestelen. Ziet u die rotsen die uitsteken in zee ?
Deze rotsen dus. Een indrukwekkende kolonie van Zeekoeten (Uria aalge) die zich in alle bochten wrongen om hun precaire plaatsje te behouden. Hun territorium is niet groot maar wordt wel verdedigd.
En ik ? Ik voel me in m'n nopjes ... zoals Arne kon opvangen met zijn camera.

"And everybody was kungfu-fighting"
Aan de andere kant van de kliffenrand strekte zich het militaire domein uit met het schietveld voor hun oefeningen : streng verboden toegang. Merk de twee talen op die op het bord deze boodschap communiceren : Engels en het Welsh. De Welshmen zijn zeer bewust van hun unieke Keltische identiteit en promoten dit ten zeerste in cultuur en officiële communicaties. Zo vond ik een tijdschrift van het Welsh Wildlife Trust dat in de twee talen gedrukt wordt. Daar kunnen ze hier in België wat van leren.
Op deze kale kliffen is plantengroei niet uitbundig maar wel speciaal zoals dit bloeiend Engels gras (Armeria maritima). Het is géén gras maar een sierlijk rozig bloeiende bloemenplant, het is een plant uit de strandkruidfamilie (Plumbaginaceae) en is zeldzaam in onze contreien.
Het plantleven hier moet zich aanpassen aan een nutriëntenarme rotsige bodem die belaagd wordt door de steeds zoute zeewind. Een van de aanpassingen is een succulente plant worden zoals deze ongedetermineerde species die (zoet) water opslaat voor schaarsere tijden.
Een welverdiende lunch met sponzige broodjes, Worchester sauce en iets dat leek op varkensvlees, er waren ook andere opties maar dit is wel een goede combinatie. Echter : met zicht op een koppel Grijze zeehonden vergeet je al gauw de lekkende saus op jouw regenjas waar je op bent gaan zitten en die blijkbaar ook nog eens een afwateringsgeul van de rots bedekt. Een voorbeeld van mijn voorbeeldige etiquette ...
Ook hier zijn er andere vogels dan Zeekoeten zoals deze Kleine mantelmeeuw (Larus fuscus) die nieuwsgierig was. Ja. Onze recordpoging was nog steeds in volle gang, we begonnen de 70 soorten te naderen deze dag.
Dat deed Arne een salto-sprongetje maken, zeker nadat hij -net als ik- voor het eerst in zijn leven een Raaf (Corvus corax) en Alpenkraaien (Pyrrhocorax pyrrhocorax) had gezien ! Fascinerende exemplaren van de Corvidae. De Raaf heb ik helaas geen goede foto van maar in grootte rivaliseren ze een Buizerd (Buteo buteo) en in vlucht zijn ze goed te herkennen aan hun wigvormige staart.
Dit kon ik mijn lezer niet onthouden : de bus waarmee wij reden was de officiële supportersbus van de voetbalploeg Oud-Heverlee Leuven die hier lokaal hun stem verheffen sinds ze promoveerden naar eerste klasse vorig jaar. Een speciaal vehikel om rond te toeren in het landelijke Wales op de smalle wegen met een speciale energieke chauffeur ...
Rond Dale Fort liggen magnifieke kliffen en we hadden er geregeld een prachtig uitzicht op. De laatste dag kregen we de kans voor een stevige wandeling van 6 miles (ongeveer 10km) van Milford Haven tot Dale Fort, langs smalle paadjes op de toppen van de kliffen. Het weer was behoorlijk bewolkt en winderig maar de landschappen waren genoeg om een gezond en goed humeur te behouden.
Het was ook hier dat ik snel Alpenkraaien kon fotograferen : opvallend is hun kromme snavel die ook roodgekleurd is, in vlucht zijn ze te onderscheiden van andere Corvidae door hun gescheiden handpennen op de vleugeltoppen ("de vingers aan de vleugels").
Op deze laatste dag kregen we helaas niet zoveel meer nieuwe vogelsoorten te zien voor ons lijstje maar pure natuur maakt veel goed !
Koen is het daarover volledig eens met mij, zo schijnt het.
Want van de kliffen dalen we af naar het strand waar deze reddingsboei hangt, klaar om mensen te redden die verrast worden door de stromingen. Hier geen poespas met redders en afgebakende zwemzones.
Want ruig zijn, dat is Wales. Het strand is bezaaid met prehistorisch houwwerk dat nog steeds door wind en water verfijnd wordt.
Zandsteen is heel erosiegevoelig en zorgt voor toch wel unieke patronen.
Ook op de kliffenranden gaat het er ruig aan toe, het staat vol Gaspeldoorn en andere doornige struiken bestemd om herbivoren tegen te houden en zo de plant in staat te stellen zijn weinige nutriënten te behouden. Toch is er altijd wel een omweg zoals deze rupsen van de Ringelrups (Lackey moth, Malacosoma neustria) bewijzen : zij voeden zich vanaf hun "nest".
Plezier in buiten zijn kan ook op een andere manier als je een technologie-liefhebber bent en juist jouw nieuwe speeltje hebt meegenomen : een wandelGPS. Want dan kan je meedoen aan Geocaching zoals Jan met volle plezier doet in collaboratie met Pieter en Tom. Hier zoeken ze een verstopplaats.
De schapen trekken zich er niks van aan en dartelen en grazen lustig voort op de resten van het oude vliegveld dat uit de Tweede Wereldoorlog stamt toen heel Groot-Brittannië een vliegveld werd om het eiland te verdedigen. Die kliffen, ze blijven in mijn geheugen gegrift en reken maar dat ik zal proberen van ze spoedig terug te zien. En hoe liep het af met het vogelrecord zult u zich afvragen ? Dat leest u in het volgende en laatste deel !

Geen opmerkingen:

Een reactie posten