"Et j'irai loin, bien loin, comme un bohémien, Par la Nature, - heureux comme avec une femme."
Arthur Rimbaud

woensdag 27 juni 2012

Mijn buske - hoe het verder ging

And if you think I'm ready
You may lead me to the chasm where the rivers of our vision
Flow into one another

I will want to die beneath the white cascading waters
She may beg, she may plead, she may argue with her logic
And then she'll know the things I learned
That really have no value in the end she will surely know
I wasn't born to follow

The Byrds - Wasn't born to follow
Nadat ik februari 2007 eindelijk mijn busje had (link) was het tijd om ervan te genieten. Maar dat ging ook niet zonder slag of stoot, toen ik hem kocht was het busje al twintig jaar oud en had hij een jaar buiten gestaan. Dat laat sporen na. Zo begon het busje amper een week nadat ik hem had olie te lekken. Door een slechte koeling waren de waterkanalen in de motorkop gebarsten en begon de koppakking te lekken. Het is op deze manier dat ik mijn huidige garagist Peter leerde kennen die gelukkig ook een liefhebber is van oudere auto's en die mijn motor sindiens altijd onder handen heeft genomen.
Ondertussen werkte ik voort aan het opknappen van het busje. Het was een camper geweest en de houten platen in het interieur waren allang niet origineel meer en waren vuil en gebarsten. Tijd dus voor nieuwe interieurplaten ! Daar ging nog behoorlijk wat werk aan vooraf, het uithalen van de oude platen en het uitzagen van de nieuwe in waterdichte MDF kostte mij toch een paar dagen. Een kleine verrassing bij het uithalen van de oude platen was toch de dode Dagpauwoog (Aglais io) vlinder die in de ruimte erachter lag. Hoe die daar ooit verzeild is geraakt, ik weet 't echt niet ...
Uiteindelijk zaten de nieuwe platen erin ! Ik had ze in het donker "bleu d'azur" geschilderd dat mooi contrasteert met het lichtere blauw van de bus.
Mijn kat, Figaro, keek altijd graag toe als ik hard aan het werken was. Het was een luie kat die ervan genoot zich uit te strekken voor mijn ogen als ik zwetend aan een of ander zware karwei bezig was.
In 2008 kreeg de middenbank, die voordien behoorlijk roestig was, een traktatie op een schuur- en lakbeurt in het stemmig zwart en maakte ik er deze houten poortjes aan vast om afsluitbare opbergruimtes te hebben. Dat was goed in Italië maar na drie jaar begonnen de poortjes teveel te rammelen door een slechte keuze van grendels en heb ik ze helaas terug eruit moeten halen. Jammer, want Stijn had ze met veel liefde beschilderd en ik heb ze dan ook nog liggen in mijn knutselhok. Ooit verbeter ik ze wel eens.
Rondritjes heb ik altijd graag gedaan, zeker met dit busje, beweging houdt de roest uit zijn ledematen ... Ook op die natte julidag toen we deze Ford 9000 Custom Cab tegenkwamen, ik vond het contrast te mooi om er geen foto van te nemen ...
Maar het was niet allemaal rozengeur en manenschijn. Op een avond had ik al gemerkt dat mijn lichten flauwer schijnden. De dag erna had ik afgesproken met Leo om al te beginnen werken aan mijn brandstoftank, die niet wou voltanken, en leidingen, die lichtjes lekten. Toen ik de volgende morgen achter het stuur sprong en wou starten kwam er niets uit mijn motor. Geen kik. Leo is dan speciaal vanuit het Gentse naar hier gereden om te concluderen dat mijn alternator (dat is de dynamo van de auto) om zeep was en dat het bovendien geen origineel exemplaar was maar een verbouwd exemplaar van wellicht een Golf. Voor die dag hebben we het moeten opgeven.
De volgende dag had Leo een gereviseerde alternator en een nieuwe batterij mee en jawel, de bus startte zonder problemen ! Maar nu wilden een paar lampjes in mijn dashboard niet branden, dat hadden we de dag voordien al gemerkt dus mocht ik het dashboard vervangen door een ander sloopexemplaar. Om 21u was alles in orde.
Ja, gaandeweg begon ik de kleine sleutelwerken wel aan te durven zoals luchtfilters vervangen, mijn dashboard, luchtslangen vastzetten, ... Maar elektrische zaken, daar blijf ik vanaf, gelukkig is een van mijn goeie vrienden, Joris, een gediplomeerd electricien en kan ik voor zaakjes zoals dit gerust bij hem terecht : er moest een 12V aansteker in het busje komen voor een elektrische koelbox en eventueel voor later ook GPS. Maar ik wou geen gaten maken in mijn origineel en goed bewaard gebleven dashboard dus maakte ik een houten omlijsting zodat het gewoon in mijn opbergvakje kon staan. Joris maakte de aansluiting met de zekeringenkast in orde en het werkt nog steeds perfect nu 4 jaar later.
En dan geraakte ik eindelijk in Leo's ruime en ordelijke garage voor mijn brandstoftank. Die moest eronderuit en kreeg meteen een schoonmaakbeurt en een nieuwe laklaag. Daarnaast werden alle leidingen en de twee ontluchtingstankjes vervangen met succes, ik kon achteraf weer de tank voltanken zonder dat de pomp steeds afsloeg.
De ontluchtingstankjes worden onder handen genomen, hier waren zeer moeilijke leidingkoppelingetjes en het werd al behoorlijk laat. Ik was hier aangekomen rond 10u 's morgens na zo'n anderhalf uur rijden, het was nu al 2 uur 's nachts.
De tank die er weer als nieuw uitziet, nu moest deze terug gemonteerd worden. Erg moeilijk is dat niet maar het is wel een langdurig werkje waarvoor wat kracht vereist is maar met Leo zijn gereedschap kon je het op je eentje uitvoeren dankzij de speciale krik die de tank op de gewenste hoogte kon houden.
Nadat alle leidingen ontvet of vervangen waren moesten we wachten tot de tank zijn basislak droog was voordat de tweede zwarte laag erop gespoten kon worden. Leo, perfectionist als hij was, pakte de andere kleine akkefietjes van mijn bus aan of zette mij daaraan aan 't werk zoals hier voor de luchtbuis, die van de ouderdom uiteenviel en dat ik uiteindelijk heb moeten opgeven, ik moet het nog steeds vernieuwen maar de bus krijgt toch al beter lucht dan toen ik hem kocht. Hier waren ook scherpe randjes dus het was werkelijk een vloekjobke. Uiteindelijk heb ik bijna 24 uur bij Leo gezeten toen de bus eindelijk terug ineen stak en ik naar huis kon. Zottenwerk, zult u wel zeggen, maar ik vond het geweldig zelf te kunnen sleutelen onder zo'n vakkundige begeleiding.
Nadat de bus terugkwam van Italië (dat verhaal komt in een volgende post), was onder andere deze nieuwe dieselleiding aan het lekken geslagen. Het kwam door verwarring van de juiste diameter met die van een turbodiesel, die groter zijn en daardoor sneller van de hoes van een gewone 1.7 diesel afglijden. De juiste leiding werd erop gezet met een half uurtje werk en ik kon eindelijk probleemloos verder op brandstofgebied.
Om even een idee te krijgen van wat er allemaal gedaan is geweest is er hier een foto van de motorruimte toen ik de bus kocht ... Let onder andere op het afgebroken luchtaanvoerbuis links.
... en dit beeld is in 2008 getrokken, een jaar later. Een wereld van verschil. Peter, mijn garagist, had de motorkop meteen een nieuwe laklaag gegeven. De alternator schijnt gloednieuw dankzij Leo en de nieuwe batterij zorgt zelfs na een jaar stilstand toen de bus in opslag was voor direct starten. De brandstoffilter en het expansievaatje werden ook vernieuwd. En de luchtfilter en de zichtbare luchtaanvoerbuis links zijn door mij vernieuwd, de luchtaanvoerbuis moest ik reconstrueren met een nieuwe buis en isolatiemateriaal. Deze buis is van levensbelang voor een dieselmotor die sterk afhankelijk is van een goede luchtstroom en in een motor die vanachter gelegen is, is deze luchtstroom al vrij beperkt. Hetzelfde geldt voor het waterkoelsysteem; omdat de motor vanachter ligt, is de warmte bijna niet weg te krijgen dus moet het water dat vanvoor in de radiator gekoeld wordt probleemloos tot vanachter geraken.
En ja, zo af en toe ligt het busje echt dwars. Zoals deze keer dat de schuifdeur niet meer in slot wou en gewoon openvloog tegen 70 kilometer per uur ... Een snelle oplossing was gelukkig voor handen ...
Deze "fotoshoot" maakte ik in april 2007 toen de bus juist terug was van zijn motorherstelling. We zouden nog vele kilometers plezier beleven en helaas ook vele deuken verzamelen. Dat is een verhaal die ik voor later hou.
Maar een vooruitblik op het aantal stickers op mijn achterruit spreekt boekdelen denk ik ! Ik heb u een impressie proberen te geven van wat er allemaal schuilgaat achter die rare hobby van Volkswagen busjes. Ja er loopt veel mis maar er loopt ook veel goed en zonder mislopende dingen heb je geen straffe verhalen !

Ik wou ook een woordje van dank meegeven. Zonder Leo zijn vakkundig herspuitwerk van mijn tank, waarvoor hij in zijn eigen huis zelfs een spuitcabine had, en zijn onvermoeibare perfectie en tomeloze kennis bij mijn electriciteitsproblemen was ik nooit met deze bushobby kunnen starten op zo'n vrij vlotte wijze. Het was hij die me steeds advies kon geven. Het was Leo zijn leven om te werken met die "oude wrakken" zoals hij ze zelf noemde. Niet meer kunnen bijleren van hem, het is een vreemd gevoel... Bedankt Leo en ik hoop dat ze hierboven ook busjes hebben om aan te sleutelen !

Geen opmerkingen:

Een reactie posten